Sommige dromen komen uit

De A15 tussen Alblasserdam en Arnhem vind ik één van de saaiste stukjes snelweg van ons land. Dat komt naar mijn idee ook door de onrendabele Betuwelijn die erlangs ligt. Zelden tot nooit zie ik treinen met beladen wagons rijden van en naar de Maasvlakte, waar de lijn toch voor bedoeld was. Dit keer is het niet anders. Twee aan elkaar gekoppelde wagons rijden ons door het desolate landschap tegemoet.

Bij Rhenen verlaten wij de snelweg om via de Grebbeberg naar Wageningen te rijden. Daar zal aan onze dochter Femke haar diploma worden uitgereikt. Zij heeft hard voor haar bul geknokt en door onderzoekstudies naar solitaire bijen, bonte vliegenvangers en trekvogelgedrag in het warme Zuiden van Spanje is zij uiteindelijk geslaagd voor de studie Forest and Nature Conservation.

In goede stemming rijd ik dan ook richting de Universiteit van Wageningen. Echter José stuurt mij ter plekke naar elders. “Is de ceremonie niet aan de WUR?” vraag ik haar. “Nee, het is in een gebouw naast hotel De Wereld” zegt zij enigszins geagiteerd. Teleurgesteld omdat ik niet gekend ben in de locatie van bestemming wacht ik verdere orders af. José weet echter niet precies de route. Mijn herinneringen van eerder en de mobiele telefoon van mijn zoon brengen uitkomst en uiteindelijk vinden wij onze plek vlak voor het podium in een oud kerkgebouw.

Als het kerkorgel begint te spelen, een melodie die lijkt op het God save the Queen, gaan de deuren die zich onder het orgel bevinden open. Een vrouw in toga en ceremoniestaf komt binnen en maant ons tot opstaan, achter haar lopen vol trots de twaalf geslaagde studenten. Als snel ontdek ik Femke, die met een blik van verstandhouding naar mij lacht; wat een toestand allemaal. Als de studenten hun plaats op het podium hebben ingenomen en ook het publiek weer is gaan zitten, komt dezelfde dame in toga met statige pas opnieuw de zaal binnen geschreden. Pal achter haar lopen de drie professoren die de diploma’s uit zullen reiken. Een voor één worden de studenten toegesproken. Er wordt ingegaan op de studie die is afgerond, het resultaat dat is behaald en wat de toekomstplannen van de studenten zijn. Als de laatste student zijn diploma en zilveren speldje heeft ontvangen, verlaten de professoren en de studenten plechtig de zaal. Weer klinkt de melodie die ook in het begin mijn oren teisterde. Een man achter mij zingt zachtjes, in het Latijns, mee. Wat mij op de gedachte brengt dat het een officieel corps hymne zal zijn.

De ruimte in hotel De Wereld waar later de receptie plaatsvindt, is overvol. Het is er warm en de kakofonie van geluid, maakt dat ik mij onprettig voel. Als de professor bij wie Femke is afgestudeerd na een persoonlijk praatje ons verlaat, kijk ik José aan. Haar knikje is voor mij het teken dat ik er tussenuit mag muizen. Al snel vind ik buiten een plantsoen, waarin enkele oude platanen staan. In één van hen kwettert een winterkoning. Hier ben ik meer op mijn plaats.

De dag sluiten wij af in restaurant Colors. Hier worden exotische gerechten uit vele windstreken geserveerd. Even neem ik afstand en zie ons genieten: Femke haar vriend Nick, zijn moeder en Bertus, José, Micha en Femke die straalt van geluk. Op dat moment is alles volmaakt en intens tevreden neem ik een laatste slok van de warme, sterke en toch zoete Turkse thee.