Reisimpressies Andalucia (2)

Granada

Na twee dagen Malaga vertrekken wij richting Alhama de Granada een klein stadje dat pal tegen een kloof is aangebouwd. Onderweg rijden wij langs uitgestrekte olijfgaarden. Tijdens een tussenstop kan ik het niet laten om een volrijpe olijf te plukken en deze als zwart goud in mijn mond te laten smelten, wat ik moet bezuren met een scherpe smaak in mond en keel, die ik nog minutenlang moet zien te verdragen. Ik wist niet dat een olijf een dag of twaalf in zoutwater moet weken om op smaak te komen. In het stadje spoel ik de nare smaak weg met een overheerlijke cafe solo. Daarna wandelen wij door het stadje en de kloof om vervolgens richting Granada te rijden.

Boven Granada hangt een bruine deken van smog, als wij Met Google Maps in de stand-by modus de stad binnen rijden. Accuraat worden wij door het ´moderne´ stadsdeel gestuurd. Zodra wij de oude Arabische wijk inrijden, wordt het lastiger. De straatjes worden smaller en smaller. En steil, zo steil dat de motor van onze auto regelmatig stilvalt. Op sommige plaatsen is het alleen mogelijk om in de eerste versnelling onze weg te vervolgen. Omdat vele steegjes afgesloten zijn, raakt op zeker moment ook Google Maps gedesoriënteerd. Wel drie keer doorkruisen wij de wijk. Op het moment dat ik het op wil geven, stapt José uit en loopt met een stadsplattegrond in de hand voor de auto uit. Uiteindelijk bereiken wij moe maar voldaan, what is in a name, Plaza San Nicolas, dat op een kleine steenworp afstand van ons appartement ligt.

Het plein dat vooral in de vroege morgen en late avond omgeven is met een serene stilte, biedt een fraai uitzicht op het Alhambra, een oude cultuurhistorische vesting die op de werelderfgoedlijst van de UNESCO staat.

Het is nog fris als wij rond negen uur in de morgen El Albaicín achter ons laten en beneden in het dal de droge rivier oversteken. Al vanaf maart heeft het niet meer geregend in Granada, wat ook het stof en de smog verklaart. Aan de overzijde slaan wij een asfaltweg in, die na elke bocht smaller en steiler wordt. Bovendien gaat het asfalt over in keitjes. De gevels van de huizen langs het pad zijn overwegend ‘blind’, maar zo af en toe verraad een raam of klein balkon, waar maar net één stoel op kan staan, tekenen van leven achter de witgepleisterde muren. Om de honderd meter pauzeren wij even om op adem te komen en te genieten van het uitzicht. Tegen tien uur bereiken wij het Alhambra, dat die dag relatief weinig bezoekers kent. Op drukke dagen zijn er wel 6000 bezoekers ter plekke. Iets wat mij op voorhand afschrikte. Het valt dus mee vandaag en ik heb zeker geen spijt dat ik hier vandaag met José ben. Wat mij vooral intrigeert, zijn de wiskundig ontworpen mozaïeken en figuraties die prijken als ornament van bijvoorbeeld gevels en doorgangen. Ik neem er de tijd voor en bestudeer de kunstwerken minutieus en kom tot het inzicht, dat nut, schoonheid en wetenschap perfect samen kunnen vallen.

Reisimpressies Andalucia

Malaga

Van een collega had ik onlangs een zakmes gekregen, omdat ik een dergelijk attribuut zelden tot nooit gebruik, raakte het in vergetelheid en belandde ergens in de periferie van mijn bestaan.

´Heeft u iets aan te geven´, vraagt de douanier als mijn rugzak het detectiepoortje passeert.
´Nee, niet dat ik weet, antwoord ik hem vriendelijk.
´U heeft ook geen zakmes bij u?’
Dan gaat mij een lichtje branden. Uh, ja het zou kunnen dat er een in mijn rugzak zit.
Samen controleren wij de rugzak en vanuit de donkere diepte tover ik het mes tevoorschijn.
‘Die mag niet mee aan de cabine in’.
Mijn koffer had nog een alternatief kunnen zijn, maar die was al onderweg naar het vliegtuig. Het mes ben ik dus kwijt.

Rond elf uur landen wij op Malaga airport, regelen een huurauto en vinden na enig zoeken ons appartement met privé parkeerplaats. De postzegelkleine behuizing bestaat uit twee lagen: Een woonkamer met open keuken in jaren zeventig oranje, met in een hoek een wenteltrap die naar de slaapkamer draait. Als ik de deuren daarvan open, blijkt er ook een balkon aanwezig met uitzicht op de bouwval aan de overkant.

In Natuurpark Torcal de Antequera is het een drukte van belang. Tientallen pubers op schoolreis bewegen zich als roedels uitgelaten honden zingend en gillend over de paden van de korte wandelroute. Het is voor ons een klein uurtje doorbijten om verderop voor een langere wandeling te kiezen en het kinderplezier achter ons te laten. Het gebied is ontstaan in de tijd dat het nog een kalkrijke zeebodem was. Het zeewater zorgde door stromingen voor erosie en zo ontstond een surrealistische rotsformatie. Vandaag de dag, nu het zeewater zich ver heeft teruggetrokken, is er een landschap ontstaan met de meest wonderlijke vormen. Boven de door steenbokken bevolkte rotsen zweven vale gieren op zoek naar voedsel. Af en toe laat een blauwe rotslijster zich zien, verder is het mager wat vogels betreft, en is het vooral het landschap dat ons boeit.