Klankbord

Een klankbord is  iemand of een groep mensen die met aandacht luistert en reageert. Op mij in dit geval. Ik heb wel eens de neiging om te verzanden in minder positieve of optimistische gedachten. Soms spreek ik ze uit. Een ander kan dan een ‘echo’ zijn en het geluid genuanceerd weerkaatsen. Wat mij aanzet tot ander denkgedrag. Uiteindelijk helpt mij dat.

Naast mijn vrouw is onder andere mijn vriend Peter zo iemand. Hij had de truc om sommige momenten van ons samenzijn op te nemen. Ik heb wel eens stukjes terug gezien en/of gehoord. Wat een onzin wij dan uitkraamden.

Binnenkort geeft hij mij een usb-stick met dergelijk materiaal erop. Ik had wel eens wat terug gehoord en lag in een deuk. Zo hadden wij eens lekker gegeten en de nodige biertjes op. Slingerend en lallend fietsten wij naar ons appartement. Onderweg zag Peter een steenuil. Hij wees mij erop. Op het moment dat hij een foto wilde nemen, moest ik nodig kuchen. De steenuil vloog op. Natuurlijk reageerde Peter daarop en nam in plaats van de steenuil onze stemmen op. Ik reageerde balorig, waarop Peter in de lach schoot en ik van hem. Dat terug te horen is fantastisch en geeft onze vriendschap exact weer.

Ik ben blij iets dergelijks meegemaakt te hebben en het nu door de verhalen van het klankbord te herbeleven. Het geeft waarde aan mijn leven. Klankborden zijn voor mij dus belangrijk.     

  

Ilian

Voor wie het nog niet wist, Ilian is mijn kleinzoon. Ik houd een wedstrijdje met hem, al weet hij dat zelf niet. Hij leert net als ik eten, proeven en ruiken. Wat proef en ruik ik nu? Dat is onze standaard vraag. Hij weet het soms niet, omdat hij alle geuren en smaken nog niet kent en ik ben ze aan het herleren. Volgens mij heb ik een lichte voorsprong.

Hij was dit weekeinde hier in Spijkenisse en ik genoot van hem. Bijvoorbeeld hoe hij een stukje appel at. Het is dan proeven, ruiken en slikken in één hap tegelijk. Gisteren at ik ook zo’n appeltje. Het had een licht zoetzure smaak. Een neutrale geur en slikte na goed kauwen soepel weg. Ik denk dat hij qua smaak en geur een lichte (appel) voorsprong heeft. Met koffie win ik.

Wij aten ook worteltjes. Een voor een ´stal´ hij er eentje uit zijn moeders bord. Aan zijn gezicht te zien vond hij ze best lekker. Zijn arme moeder miste haar groente. Gelukkig kon ze erom glimlachen.

Verder kan ik lekker knuffelen met hem. Dit tussen optillen en voorlezen door. Soms ga ik even bij hem liggen op de grond. Ik moet dan uitkijken voor mijn neus en oren. Die vindt hij zo interessant dat hij ze telkens wil pakken.

Het mooie is dat hij vaak glimlacht. Zelfs als hij zich niet lekker voelt. Zo is hij warm en gammel, maar met een glimlach, naar huis gegaan. De andere ochtend was hij verkouden en had wat koorts. Ik hoop dat hij zich nu wat beter voelt en zijn smaak, reuk en energie weer terug heeft. Ik geef hem bij deze vast een glimlach. Dan komt het zeker goed.