beelden

Terwijl zij thee en koffie haalt,

staar ik, achter het glas gezeten,

naar de tuin.

De warme en stille gloed van buiten

overmeestert mij, in trance waan ik

mij nog met haar

in grote zalen, tussen sculpturen van

gips, was en brons, waar Brancusi’s

muze slaapt.

Kunst openbaart, is soms een raadsel,

zoals de vage contouren omwikkeld

met een deken.

‘niet storen’ waarschuwt het kaartje,

toch tikt zij zacht op mijn schouder:

“de koffie staat klaar”.