Een deken van
mist hangt boven het land en is op sommige plekken een kleine meter dik. Op die
plekken zijn alleen de poten van het vee zichtbaar. Als dan ook de opgaande zon
het landschap wonderlijk mooi in een oranje gloed legt, is het alsof ik mij in
een sprookje bevind. In dat surrealistische landschap rust een knoeperd van een
slechtvalk op een paaltje. Gelet op het formaat denk ik dat het een vrouwtje
is.
Diezelfde
middag jaagt zij, ik vermoed dat het dezelfde is als die van vanochtend, achter
een groep goudplevieren en kieviten aan. De keuze is te groot om er
daadwerkelijk een slachtoffer uit te kiezen en berustend met dit gegeven landt zij
bovenin een hoogspanningsmast. Vanaf haar troon overziet zij als een vorstin
haar domein.
Een zich van
geen kwaad bewuste smient vliegt in zondagmiddagstemming argeloos over het
veld. Op dat moment duikt de valk naar beneden, draait een rondje en maakt
vaart. Haar doel: de smient! Alles gaat razendsnel, want in nog geen halve
minuut vliegt zij naast de smient, draait half op haar zij en haalt uit met een
dodelijke houw van een van haar klauwen. De smient is de sjaak.
Niet veel later plukt de valk op een rustig plekje de eend en maakt zich klaar om de buit te verorberen, althans dat denkt zij. Zeker zes kraaien maken het haar dermate lastig dat zij haar prooi moet verlaten. De kraaien hebben echter buiten de waard gerekend. Krijsend gaat de valk met stoot- en duikvluchten achter de kraaien aan. Een van hen krijgt zij bijna te pakken, voor de kraaien het teken om het veld te ruimen. De rust keert weer en eindelijk kan zij aan tafel.
Ergo: Ik hoef
geen thriller te lezen of te zien in de bioscoop, ik maak het real live mee in
mijn ‘achtertuin’, de Polder Simonshaven.
De foto's zijn van Peter Ganzeboom
