Lezen,
ik kan het niet laten. Er zijn weken dat ik drie of vier boeken tegelijkertijd
lees. Een van die vier is dan een literaire roman. De andere boeken gaan over
een filosoof en zijn denken. Van de bibliotheek ben ik geen lid
meer. Veel boeken die ik wilde lenen waren niet voorhanden en moesten vaak
besteld worden. Bovendien heb ik een hekel aan het verlengen van de
leenperiode. Maar wat wellicht nog meer geldt is het feit dat ik een goed boek
graag in bezit houd. Ik wil het nog eens kunnen lezen. Zomaar wegdoen is al
helemaal geen optie, want het zou wel eens bij het oud papier terecht kunnen
komen en dat getuigt van weinig respect voor de schrijver die er vaak met hart
en ziel aan heeft gewerkt. Voor mij is een goed boek heilig.
De
laatste jaren verschijnen er langs de kant des Heeen wegen her en der
minibibliotheken. De voorbijganger kan dan uit de bij tijd en wijle prachtig vormgegeven
‘huisjes’ een boek lenen en er desgevallend een achter laten. Die kleine boekerijen
zijn voor mij een heil, ik speur ernaar zoals ik dat naar vogeltjes doe.
Tijdens
een struintocht door de Achterhoek kwam ik op een kruispunt van drie landelijk
gelegen wegen een heel bijzondere tegen. Van een corpulente boom die het loodje
had gelegd waren de takken afgezaagd. De stam was goed geconserveerd en op
diverse plekken uitgehouwen. In de nissen waren planken bevestigd waarop vele
boeken elkaar verdrongen om gelezen te worden. Er was dit keer niets voor mij
bij. Ik had sowieso toch geen boek kunnen lenen, want van deze bieb moest je
lid zijn. Het was dit keer een buurtinitiatief. Boeken die de lezer in wilde
leveren, werden beoordeeld door een ballotagecommissie. Lenen was gratis. Het
boek moest na lezen terug worden gezet, of vervangen door een ander exemplaar.
Het papieren boek is gelukkig nog volop in beweging. Daar kan geen e-book tegenop.
