Het grind knarst onder mijn schoenen als ik naar het huis van Niels loop. Links van mij is een merel druk in de weer met een compositie van tonen. Door een raam zie ik Niels bezig met paperassen, die hij rangschikt op een grote tafel. Aan diezelfde tafel zit ook zijn zoon Valentijn. Verder ontwaar ik vaag zijn vrouw Ineke. Ik ben inmiddels dermate vertrouwd dat ik achterom naar binnen mag. Op kousenvoeten sluip ik binnen om opeens bij hen in de kamer te staan. Ineke blijkt zijn dochter Wendy te zijn. Er volgt een uitwisseling van begroetingen en zaken van materiële aard. Zo heb ik voor Wendy een krantenartikel over de dag van de architectuur meegenomen. Ik wist dat Wendy en Niels daar heen zouden gaan, vandaar. Langzaam gaan Niels en ik aan de slag met de biografie. Ondertussen wordt er koffie geslurpt en van een appeltaartje gesnoept. Die laatste was gemaakt door Wendy en smaakt ons meer dan lekker. Een stroom aan informatie komt mijn hersens binnen, die naarstig al de gegevens proberen te verwerken. Ik schrijf, luister en geef zo nu en dan feedback. Tegen twaalven is het voor mij genoeg. Ik voel mij of ik een zware cursusdag achter de rug heb. “Nog even”, zegt Niels dan stoppen we. De lunch, een flinke stapel boterhammen met kaas eten we in de tuin op. ’s Middags kuieren we een rondje over de Kwade Hoek om later op een terrasje in Goedereede een pintje te pakken. Denk nu niet dat dat geheel ter ontspanning is, ook tussen enkele slokken geel vocht door legt Niels het één en ander uit. Dit keer over De school voor Filosofie en de vedantaleer. ’s Avonds blik ik terug en constateer dat een kijkje in het leven van een ander boeiend is, maar ook vermoeiend. Nu maar hopen dat het resultaat mooi zal zijn.
