Al een tijdje wilden
Peter en ik samen naar de Maasvlakte. De plek waar welzijn en welvaart bij elkaar
komen. Omdat corona ons tegenhield om in één auto te rijden, reden wij apart en
spraken ter plekke af.
Meetingpoint: Bosjes
van Jans. ‘Hoever is het lopen naar het kijkscherm?’ ‘Vijf minuten denk ik.’
Vliegtuigstrepen wijzen naar de duinen.
De Stadsvogelaar, de stad ontvlucht,
ligt op ‘het balkon van Nederland’. Waarnaar tuurt hij? Vogels zijn immers ver
weg op zee.
Het is het lijnenspel dat fascineert.
Krom, recht en ruw. Zij zijn een grens tussen vlakken gevuld met kleur.
De Westplaat bij laagwater. Water dat
zijn eigen weg zoekt. Evenals de met het blote oog onzichtbare strandlopertjes.
De lucht lijkt rechts aan de horizon
uiteen te spatten.
Beslist geen zwart gat.
