Joop Broekmans

Als ik zijn naam roep, kijkt hij mij vragend aan. ‘Ken je mij niet meer?’ vraag ik hem. Nog steeds ligt er een vlaag van twijfel op zijn gezicht, dan ziet hij het. ‘Tino toch? Ja, nu zie ik het’. Wij schudden elkaar de hand en begroeten elkaar.

In de jaren tachtig van de vorige eeuw werkte ik op een kinderboerderij, naast stagiaires en vrijwilligers waren er ook mensen van de DGSW in dienst. Merendeels waren dat mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking. Joop behoorde tot laatste categorie. Hij was een vriendelijke jonge man die moeite had met lezen en rekenen. Daarnaast had hij, als ik het mij nog goed herinner en goede band met zijn moeder; zij zorgden dagelijks voor elkaar, al woonde hij zelfstandig. De opdrachten die hij kreeg voerde hij naar tevredenheid uit, hij was een harde werker die verantwoording kon dragen. Speels leerde ik hem rekenen tijdens een spelletje darts, of ik nam hem mee naar de thermometer en vroeg hem hoeveel graden het was. Een keer kreeg hij de opdracht om benzine te gaan tanken. Gewapend met 10 gulden en een jerrycan fietste hij naar de plaatselijke benzinepomp. Groot was de verontwaardiging toen hij later zonder jerrycan terugkwam. Hij had te veel benzine getankt en kwam wat extra geld halen.

Jaren later kwam ik hem weer tegen. Wij waren beiden intussen getrouwd en hadden kinderen. Hij werkte in die tijd bij de plantsoenendienst en was gepromoveerd tot ploegbaas. Ik was blij voor hem dat hij het zover geschopt had. Ook financieel had hij zijn zaakjes op orde, al kreeg hij daarvoor wel enige hulp.

Vandaag de dag gaat het nog steeds goed met hem en zijn gezin. Nog steeds zoekt hij zijn moeder op, die inmiddels de leeftijd van 86 jaar heeft bereikt. Zijn oudste zoon volgt een opleiding in het ‘leren en werken’ traject en krijgt daarvoor een studiebijlage. Gelukkig maar, anders is het financieel voor Joop en zijn gezin niet te behappen.
‘Het vervelende is wel, dat ik nu word gekort op mijn salaris’ zegt hij zuchtend. ‘Maar gelukkig ziet mijn zoon dat in en die draagt een deel van zijn vergoeding aan ons af.

Ik vind Joop een dapper man, die ondanks zijn beperkingen en zijn financiële sores, het hoofd boven water houdt.    

Mijn verhaal

Ik pak een pen en schrijf in ballingschap
het verhaal dat niet geschreven kan worden.

Is schrijven falen,
zoals niets anders falen kan?

Is dat wat niet geschreven is,
mijn ware verhaal?

Zo zoek ik naar woorden
en jij, die ze leest trekt mij uit de eenzaamheid

en denkt mij dan te kennen.

Echter het volgende verhaal zegt ook niet alles
zoals mijn spiegelbeeld niet zegt wie ik ben.

Tino van Kampen