Boem Boem, Prrr, Roemboem. Met een inleidend tromgeroffel zoals honderden drumbands dat plegen te doen in ons land, begint het plaatselijke muziekkorps haar opmars door de straten van Oostvoorne. Nog net op tijd kan ik met mijn auto opzij zwenken en een andere straat kiezen om onze bestemming te bereiken, zonder tergend langzaam achter de muziek aan te hoeven rijden. Enfin, via een doolhof van eenrichtingstraatjes naderen wij een kruispunt waar wij door een overactieve politieagent tegen worden gehouden. Nerveus kijkt hij om zich heen, blaast op zijn fluit en marcheert naar het volgende kruispunt. Dan nadert de drumband. Vrolijk spelen zij hun lied. Als de laatste muzikant is gepasseerd, volgen enkele ouders met kinderen, een verdwaalde fietser en een trouwe fan. Wij sluiten aan, om bij het volgende kruispunt met een dot extra gas het dorp uit te rijden. De muzikanten zijn afgeslagen om elders verder te trommelen en te toeteren. Op de plaats van bestemming, de Brielse Gatdam worden we getrakteerd op feestelijk gekleurde kneuen en de zang van nachtegalen die om de vijfentwintig meter hun noten wellustig over het struikgewas laten golven. Dit is ons kroningsfeest. In de luwte van een duindoorn smaakt de meegenomen koffie met oranje koek ons goed. ’s Avonds kijken we naar de kroning van onze Willem en de feestelijkheden daaromheen. Als een ieder krijgt wat hem toekomt, dan treffen wij het met Willem en Maxima. Ik heb het volste vertrouwen in het koningspaar, daar doet zelfs een vals geblazen noot niets aan af.
stille kroningsdag
een visser langs de slootkant
nipt aan een glaasje
