Ik las in het dagblad Trouw van 09-01-2012, een column van auteur Elleke Bal, over de nieuwste inzichten van de Dunedin-studie, gestart in negentienhonderd tweeënzeventig waaruit de columniste de stelling poneerde: Zelfbeheersing doet langer leven. Wie als kind impulsief en ondoordacht gedrag vertoonde, veroudert sneller. (Het betreft kinderen in de leeftijd tussen drie en elf jaar) Oei, dacht ik. Dit is op mij van toepassing. Laat ik mijzelf daarom eens onder de meetlat leggen. Ik stond, ik las het onlangs, in de lagere schooljaren bekend als een driftig jongetje. Diezelfde drift negeerde het denken en stuurde aan op impulsieve daden. Maar of ik nu sneller verouderd ben? Qua uiterlijk en fysiek schat men mij jonger in dan ik ben en ook mentaal kan ik nog aardig mee gezien mijn discussies met intelligente jongeren. Ook mijn creativiteit wat betreft denksport (schaken) en het schrijven van gedichten en proza heeft er niet onder geleden. Misschien ben ik dus een uitzondering op de regel.
De gedisciplineerde kinderen uit de studie van toen blijken beter voorbereid op hun oude dag. Zij hebben een goed pensioen bijeen gespaard, hebben een grotere vriendenkring en zijn tevredener met hun leven. Wat het pensioen betreft, dat klopt. Het financiële heeft mij nooit echt geïnteresseerd. En nu nog zie ik het meer als een spel. Dit komt wellicht ook door mijn vrouw, zij houdt de financiën goed in de gaten. Ik maak mij daarover dus geen zorgen. Een grote vriendenkring heb ik niet. Met de drie goede vrienden die ik heb, ben ik dik tevreden. Mijn kennissenkring is wat ruimer en ik geniet volop als ik met hen in contact ben. Over het algemeen ben ik dan ook tevreden met mijn leven en geef ik het een dikke acht. Echter ik verlies mij wel eens in melancholie, die mij met vele nevenverschijnselen doet zinken onder de vijf op de schaal van tien.
Goed, het draait dus om zelfbeheersing. Bij mij kwam het inzicht en kantelpunt zo rond mijn vijfendertigste levensjaar. Vanaf die tijd ben ik mij gaan verdiepen in de beoefening van yoga. Yoga is niet zomaar een serie oefeningen die je vitaal van lichaam en geest houden. Het vergt verdieping in jezelf en het spirituele. Het is een way of live. Yoga is de balans tussen Yin en Yang. Het is de weg naar gelijkmoedigheid. Een yogi - hij/zij die yoga beoefent- is daar bewust of onbewust heel de dag mee bezig. Zo rond mijn veertigste ben ik mij met de filosofie gaan bezig houden. Je leert veel van klassieke en hedendaagse denkers in combinatie met het eigen denken. Uiteindelijk ontwikkelt zich een eigen wijsheid en handelen in het verlengde daarvan.
Wat ik nu weet, is dat opkroppen van gedachten, gevoelens en driften juist kan bijdragen aan fysieke en mentale klachten. Het is dus zaak om die drie punten te reguleren. Dat vergt oefening en zelfbeheersing. Kind, wil je nu één snoepje, of wil je wachten en dan krijg je er later twee… Zelf beheersing blijkt te leren en de drift in de genen gelegen, te sturen. Het nut van zelfbeheersing leidt uiteindelijk tot een kwalitatief beter leven.
De tendens in het stuk dat ik las was over het algemeen negatief ten opzichte van drift. Wat is drift nu eigenlijk vraag ik mij af. Drift kan gezien worden als een ongecontroleerde beweging, ontstaan vanuit een emotie. De drift is een ondeugd. Kan zij ook deugdelijk zijn? Of probeer ik mijn ondeugden nu goed te praten? Drift is in mijn ogen ook positief. Al is het alleen al de drift, the drive, tot leven. Letterlijk drijft drift tot leven. Leven is voor mij: Creatief omgaan met ontmoetingen met de ander, genieten in de natuur, iets scheppen en mijn eigen gedachten en gevoelens omzetten in poëzie en proza op papier. Lukt dat allemaal? Nee niet altijd. Soms wint een ‘negatieve’ drift het van de zelfbeheersing. Ik blijf oefenen en proberen, dat houdt jong en vitaal en geeft een betere kwaliteit van leven.
