Het
herstel dat ik doormaak na mijn ongeluk duurt lang. Dus geduld is nodig. Ik kon
weinig meer. Niet meer lopen, moeilijk praten en nauwelijks slikken. Om te
herstellen is geduld, een positieve instelling en aandacht nodig. Ook van mensen
om je heen. Gelukkig zijn al die facetten aanwezig.
Dit
weekeinde 10 en 11 december ben ik, gelukkig thuis. Naast mijn sondevoeding
drink ik o.a. verdikte koffie. Een feest 😉. Ook ben ik met Jose, mijn vrouw,
boodschappen gaan doen. Dit met een solo wandeling door de wijk en hier en daar
een gesprek met een bekende maakt een dag compleet. Het zijn juist die
alledaagse en simpele dingen die mijn dag en leven op het ogenblik verrijken.
Dat doet positief vooruitzien en maakt het leven en herstel draagbaarder.
Zo
sprak ik laats onder een wandeling met een kauw. Hij boog zijn kopje, hipte
opzij en zag dat ik geen kwaad in de zin had. Rustig ging hij door met wroeten
onder het bladerdek. Op zoek naar iets lekkers. Dat simpele waar je anders wellicht
aan voorbij loopt, maakt mij blij. Blijdschap en geduld maken mijn toch
gehandicapte leven dragelijk.
Come
on Bill – de lijfspreuk van mijn reeds overleden vader was en is ook aan
mij gericht.
Thanks 😊
