Het was mijn eigen idee om een biografie te schrijven, niet in opdracht. Toch heeft de held van het verhaal zeggenschap over de vorm en inhoud van wat opgeschreven wordt. Aan mij de taak om van gegeven feiten een tekst te schrijven die verhalend over komt. Soms neemt mijn fantasie de loop. Er is dan wel eens plezierig gesteggel over het geschrevene. Gelukkig komen we er samen altijd uit.
Vanochtend bijvoorbeeld spraken we over het formaat foto's die we eerder bekeken hadden. Ik dacht aan een foto met de afmeting 3x3 cm, hij zei dat de foto groter was. Aangepast werd hij 4,5 x5cm. En: "het uitzicht door een raam kan niet 'het plaatje' opleveren zoals beschreven in de tekst" . Ik moet nog even bedenken hoe die laatste opmerking vorm te geven.
Wat een geluk dat ouders hun kinderen vereeuwigen op papier. Met plezier bladeren wij dan ook door de albums, waarin kleine foto’s van vijf bij vierenhalve centimeter zijn geplakt. [...]
Elke foto vertelt zijn eigen verhaal. Zo is er één waarop een grote stoel staat afgebeeld:‘De Grote Hè Hè’. Als vader Snoek vermoeid thuis kwam, naam hij plaats in de stoel. Melodieus zuchtte hij dan: “hè, hè, eventjes rusten”.
