Een
voor een stappen zij uit de auto. Ik houd hen mijn hand boven het hoofd zodat
zij die niet kunnen stoten. Uit de kofferbak pakken wij onze rugzakken, hangen
die over de schouders en lopen vervolgens via de zonovergoten en lommerrijke
straten van de wijk Wippolder richting het centrum. Onderweg vertellen José en
ik over Delft en de gebouwen waar wij langslopen. Als taalcoach van het Syrische
echtpaar, vat ik mijn taak ruim op en omdat zij inmiddels goed bevriend zijn
laat ik hen een stukje Nederlandse cultuur zien vanuit historisch perspectief.
Op
de Markt kijken zij hun ogen uit naar de oude gebouwen rondom het plein. Vooral
het Stadhuis en de Nieuwe kerk trekken hun aandacht. Een mooi moment om hen uit
te nodigen voor een bezoek aan de kerk. Zij schrikken echter van de prijs en
gaan niet op de uitnodiging in, ook niet als wij aanbieden de entree te betalen.
Omdat het oude centrum van Delft voor hen één groot museum is, is een wandeling
voldoende. Regelmatig stoppen wij bij bijzondere gebouwen waar wij uitleggen
wat hun functie langgeleden was. Zo nu en dan is het tijd voor een
groepsselfie, als herinnering en om op te sturen naar familie in Syrië.
Bij
het plein van de Oude Kerk aan het Heilige Geestkerkhof wordt de laatste foto
gemaakt. Onze magen beginnen te knorren; tijd voor een boterham. Op het kerkplein
staan diverse bankjes in de schaduw van enkele bomen. Een prima plekje om te
lunchen. Het echtpaar gaat op een ander bankje dan wij zitten, terwijl er bij
ons plaats genoeg voor vier is. Na een kleine verhuizing zitten wij niet veel
later, met z’n vieren op ons bankje.
Uit de rugzakken toveren wij een lekkere en gevarieerde lunch tevoorschijn. Wij
genieten volop van het eten, het lekkere weer en het samenzijn.
Na
de lunch, op het moment dat wij naar het Prinsenhof willen gaan kijkt de man
ons geschrokken aan. Zijn mobiel is verdwenen. Als wij alles op een rijtje
hebben gezet, trekken wij de conclusie dat de mobiel bij het bankje waar onze
vrienden eerst zaten, verloren moet zijn geraakt. Zou het oudere echtpaar dat
na hun plaatsnam hem hebben meegenomen, of een voorbijganger?
Het
echtpaar is zeer aangedaan. Het dagje uit heeft alle glans verloren. De
provider wordt gebeld om het mobieltje te vergrendelen. Wij gaan opzoek naar
een bank om de bankpas te blokkeren en naar het gemeentehuis om aangifte te
doen. Thuis wordt op de laptop aangifte gedaan bij de politie en bij vinden.nl.
Kortom heel de middag zijn wij bezig met het afhandelen van de administratieve
rompslomp eromheen.
De
andere dag gloort er hoop als een ‘vinder’ zich meldt. De gevonden mobiel
blijkt helaas een ander model te zijn. Na het weekeinde gaat de ellende verder,
want documenten die in het hoesje van de telefoon zaten moeten opnieuw worden
aangevraagd. Dat brengt kosten met zich mee. Geld dat er niet of nauwelijks is.
Heel even is er een glimlach als ik zachtjes ‘Always look at the bright side of
life’ zing, (relativeren is een kunst), maar al gauw dringt de werkelijkheid
zich weer op.
