Meningen verschillen van hoelang een blog ‘moet’ zijn en hoe vaak hij ververst ‘moet’ worden. Ik probeer een frequentie van twee per week te halen en het blog(je) mag niet langer zijn dan een half a-4tje. Eens kijken of het lukt.
Gisterenavond ben ik op pad geweest met Peter. Hij had eerder deze week een zwarte roodstaart waargenomen in een nieuwbouwwijk van Spijkenisse. Eigenlijk wel bijzonder. De vogeltjes worden niet vaak rond deze tijd waargenomen in onze omgeving. Ter plekke was het beestje niet te vinden. Doch bij het weggaan hoorde ik zijn kenmerkende riedeltje. Samen speurden we de omgeving af en uiteindelijk zagen we hem hoog zitten bovenop een schoorsteen. Na genoten te hebben van zijn uiterlijk en gedrag vertrokken we naar het Mallebos. Ten westen daarvan en er pal tegenaan geplakt ligt een wetlandje. Het gebiedje is in opdracht van de overheid ter compensatie ingericht als gevolg van o.a. de aanleg van de tweede Maasvlakte. Wie wat neemt, moet wat geven moet de nobele gedachte zijn geweest. Ik ben er in ieder geval blij mee. Regelmatig ga ik er in de vroege ochtend- of avonduren een paar uurtjes vogelen. Een diversiteit aan watervogels en steltlopers zorgen dan voor genoeglijke momenten. Zo zijn er op het ogenblik bos- en zwarte ruiters te zien, maar ook de fraaie slobeend en wintertaling laten zich bewonderen. Op de achtergrond als zijnde verstopt in een concertbak, completeert een gevarieerd vogelconcert het plaatje.
Als ik later thuiskom is de huiskamer donker. Hallo, roep ik vragend. Geen antwoord. Ik doe het licht aan en zie op tafel een briefje, waarop de mededeling dat we naar het ziekenhuis zijn. Mijn dochter blijkt haar pols flink gekneusd te hebben en is voor een diagnose naar het ziekenhuis. Pas na twaalf uur ’s avonds, ik lig al in bed, komt zij thuis. Het was druk hoorde ik. Uiteindelijk nam het ziekenhuisbezoek drieënhalf uur in beslag.
