Van die dingen

 

“Hou jij de papieren even vast, dan open ik het hek en haal de koe’’.

“Dat is goed”, zegt de jongen tegen zijn medestudente.

Krachtig tilt het meisje het hek uit zijn slot, loopt de wei in en roept de koe. Die is echter niet van plan haar herkauwen te staken en blijft met grote ogen voor zich uit staren.

“Wacht maar”, roept de jongen. “Ik help je wel”.

Hij legt de papieren, die vol geschreven zijn met de onderzoeksresultaten van die dag, bij het hek op de grond. Samen lopen ze naar de koe. Na enkele aanmoedigingen en ferme tikken op haar billen, staat de koe op en waggelt naar het hek. Op enige afstand volgen vrolijk de beide studenten. Die stemming slaat om bij het hek. De koe die de neergelegde papieren ontwaart, krult haar tong eromheen en begint er loom op te kauwen. “Mijn documenten”, roept de studente. Door stomheid geslagen kijkt de jongen haar aan. Dan barsten ze in lachen uit. Gelukkig herinneren zij zich de resultaten van die dag.

Naar de tandarts

De oude man, deels doof en niet meer begrijpend wat gezegd wordt, wordt hartelijk ontvangen door de tandarts en zijn assistente. Als hij zijn jasje heeft uitgedaan mag hij gaan liggen in de tandartsstoel. Pal boven hem, als afleiding, vertoont een monitor beelden van het WK - voetbal. De instructies van de tandarts verlopen deels via mij. Bij het verwijderen van het tandsteen aan zijn ondergebit, verslikt de man zich. Hij vergat blijkbaar door zijn neus te ademen. Een tweede assistente wordt ingeschakeld. Zij zuigt het spoelwater direct af. Dat voorkomt echter niet dat hij zich opnieuw verslikt. Als het ondergebit tandsteenvrij is, vraagt hij vriendelijk doch gedecideerd of zijn bovengebit ook schoongemaakt kan worden. “Dat hoeft niet mijnheer, uw bovengebit is niet meer van u zelf”. Nu begrijpt hij het niet meer. Geduldig leggen wij uit dat een kunstgebit geen tandsteen kan bevatten. Na dit voor hem verwarrende gesprek lopen we naar de balie. Over een jaar is onze volgende afspraak. Tenzij er een gaatje in zijn kunstgebit is ontstaan.