De Mensch

Omdat ik veel in de natuur vertoef voel ik de wisselingen van de seizoenen aardig aan. Soms ruim voordat anderen in mijn omgeving bijvoorbeeld de herfst voelen aankomen. Vooral in de vroege morgen is het naderende najaar waarneembaar; de wind is dikker en er ligt een zweem van frisheid in verscholen. De weilanden dragen meer dan voorheen dekens van nevel. Toch geeft de zomer nog niet op. Afgelopen vrijdag was zo’n dag, het kwik liep op tot ver boven de twintig graden. Léon en ik hadden deze dag uitgekozen voor een wandeling van zo’n vijftien kilometer langs de Loet in de Krimpenerwaard. Léon ging voortvarend van start ondanks dat hij niet zo getraind is als ik. In een toch ontspannen sfeer spraken we over van alles en genoten van de natuur. Onderweg werden we getrakteerd door een groep vrouwen die vrolijk aan het hoepelen was. Eén der dames was die dag vijftig jaar geworden. Een ochtend vol Oudhollandse spellen was speciaal voor haar georganiseerd. Wij konden dit natuurlijk niet voorbij laten gaan en gaven Sara een wam gemeende felicitatie. Een kus bleef achterwege. De lunch was een feestmaal. Léon toverde van alles en nog wat uit zijn tas waarmee hij de hele ochtend sleepte. Met volle buiken liepen we tevreden voort. En ach die arme Léon, ik zag hem langzaam van kleur veranderen, moest zijn snelle beginpassen bekopen. Bijna uitgeput zeeg hij neder op een bankje. Na een korte rust gingen we uiteen. De herfst tegemoet. Want het kan nu wel twee dagen warm zijn, volgende week wordt het herfst. Let maar op.  

De Dichter

Zo maar drie dagen

Regen.

Wij schuilen

onder  hoge struiken.

Bezorgd turen we naar boven

waar bliksem schicht en onweer dondert.

Regen.

De dag

vult zich met

verveelde melancholie totdat

laat in de middag de zon doorbreekt.

Wind,

heeft buien

verdreven boven het land.

Op de fiets krom ik mijn rug en

trap tevreden de onrust uit mijn lijf.