Als ik de bladzijden van het boek omsla, drukt de ochtend zwaar op het licht dat nog komen moet.  Ik besef dat de zojuist gelezen zinnen vergeten zijn. Met een zucht sla ik het boek dicht en staar uit het raam. Een  eerste vlucht spreeuwen is zichtbaar. Na een ontbijt van warme toast met jam en andere lekkernijen neem ik plaats achter mijn computer. De eerste woorden, die gisteren bij mij opkwamen na een kop thee, verschijnen op het beeldscherm. Ik was op bezoek bij mijn vriend Niels, vandaar.

zwaar leunt de dag

het ochtendlicht wast later

de inktzwarte nacht

Die middag is verrassend, want terwijl ik op mijn gemak een geriefelijke fauteuil uitzoek laat Niels mooie muziek aan mij horen. Vooral de filmmuziek van ‘The Hours’ gecomponeerd door Philip Glass is van een zodanige grote schoonheid, dat ik spontaan kippenvel op mijn armen krijg. Even zak ik weg in vergetelheid. Bij het volgende stukje muziek voel ik traanvocht opwellen in een hoekje van mijn oogkas. Het ‘Miserere mei Deus’ van Allegri is dan ook zo mooi dat ze alle aardse pracht overstijgt.

hemelse klanken

vullen de warme ruimte

twee vrienden zwijgen

Vandaag lees ik in het boek ‘De heelmeesters’ een passage waarin een stukje tekst van de Miserere geciteerd wordt. De openingszin van deze haibun, het aangrijpende Miserere en de gelezen tekst vallen samen tot het concept van een gedicht – het kan niet anders.

voorzienigheid

woorden en klanken

vloeien ineen

Het gedicht dat ik schreef naar aanleiding van deze haibun zal maandag op dit blog te lezen zijn.