Eerder schreef ik over de baardmannen, Nico en Hans. Vandaag
leg ik de echte baardmannetjes onder de loep.
Ergens langs het Haringvliet ligt een ruigte waarin veel
riet groeit. Dé biotoop van de baardman. Niet dat ik eropuit was hen te zien,
ik wilde simpelweg van het landschap genieten en al wat zich aan vogels zou aandienen
was een krent in de pap.
Om negen uur rijd ik de kleine parkeerplaats op. Er staan al
wat fietsen en een enkele auto. Op weg naar de kijkhut komen twee mannen mij
tegemoet. Druk pratend kijken zij naar elkaars camera: vogelfotografen. Ook een
mooie manier om te vogelen. Genieten van de vangst en later thuis de buit tot
in detail bestuderen. Het ultieme doel is dan denk ik, zoveel mogelijk soorten,
zo perfect mogelijk vast te leggen.
Zelf fotografeer ik niet. Ik jaag met telescoop en
verrekijker. Het nu moment en de bestudering van de vogel beleef ik dan
intensiever. Later graaf ik dan in mijn herinnering, of lees een verhaal terug
over wat ik zag.
Na een tijdje struinen hoor ik bij herhaling het op een
belletje gelijkend pink tink. Baardmannetjes! Voor mij langs vliegen er een
tiental voorbij. Ik volg ze met mijn kijker en vang wat kleur en vorm op,
that’s all. De vogeltjes duiken verderop in het riet. Ik heb ze niet vast
kunnen leggen op mijn harde schijf. De fotograaf verderop wel. Trots laat hij
mij enkele plaatjes zien.
De vogel, een mannetje, was net geland in het riet. Goed te
zien zijn de zwarte bakkebaarden die fel afsteken tegen de grijze kop. Zijn
pootjes klemmen stevig om een stengel riet. In het najaar en de winter doet hij
zich tegoed aan het zaad van riet en rietachtige grassen. In de zomer eet hij
voornamelijk insecten.
Naar mate de ochtend vordert, kom ik steeds meer fotografen
tegen. Social media heeft zijn werk gedaan, want zij zijn allen op zoek naar de
baardmannen die op meerdere plekken te zien blijken te zijn. Het is wel grappig
om bij dit gegeven stil te staan, dat speuren naar één soort en haast geen oog
te hebben voor al het andere moois. Sommigen gaan zelfs zover dat als het
plaatje geschoten is, zij met spoed naar elders verkassen.
Eigenlijk, ik chargeer, parasiteer ik op de inspanningen van
de fotograaf, want regelmatig leen ik een foto van hen. Zo ook bij dit stukje. Vooruit
maar. Na een mooie ochtend verlaat ik het gebied. De parkeerplaats is aardig
gevuld. De volgende dag als ik langsrijd op mijn racefiets zijn alle plekken
bezet. De baardmannen, ergens langs het Haringvliet zijn een hotspot.
