Even
lijkt hij vleugellam. Hij heeft het bijna lege nest verlaten en vliegt hoog
boven de rivier zijn nieuwe onderkomen binnen. Het is er kaal en steriel. Zijn blik
glijdt over de wanden. Als ik nu eens die daar en deze hier, dan … Kunst,
het meeste door hem zelf gemaakt hangt niet veel later aan de muur. Een zithoek
creëert hij bij het raam. Aan een blinde muur plaatst hij zijn piano. Bij inspiratie
geeft hij met klare noten zijn gevoelens weer.
Het
schemert. Hij ligt lui op de bank en kijkt over de rivier. Zijn mobiel pakt hij
op van het tafeltje naast zich. De foto die hij neemt stuurt hij naar mij. Ik
zie twee voeten gestoken in vaalgrijze geitenwollensokken daarachter een
beperkt uitzicht over de rivier. Gesetteld, staat er onder de foto. Dat licht. Ik
vraag mij af … als ik niet beter wist … wordt het dag, of nacht.
Vanaf
het balkon kijk ik over het water met uitzicht op Zuid. Ik zie de Hef en even
verderop de Zwaan. Weer dat fascinerende licht. Kun je zien of het winterlicht
is of … ‘Wil je Koffie?’, vraagt hij. Even later zit ik, alsof ik kind aan huis
ben met opgetrokken knieën op de bank. Wij praten over het leven, over kunst en
filosoferen wat. Dit is wat ons bindt.
Enkele
weken later stuurt hij een app met een foto waarop een glanzend zwarte Yamaha
prijkt. Een vleugel! ‘Het was kiezen’, zegt hij later tegen mij. ‘Ik had de
keus tussen een tweedehandsauto, of een vleugel’. ‘Een goede keus’, zeg ik hem.
Hij speelt wat voor mij. ‘Speel je veel?’, vraag ik hem. ‘Ja, maar telkens
kleine stukjes. Als ik koffiezet, of tijdens het koken bijvoorbeeld. Maar ik ga
er ook wel echt voor zitten hoor’.
Gisteren
stuurde hij spontaan twee kleine composities, omdat hij weet dat ik daarvan hou.
Als dank, componeer ik dit verhaal. Gemeenschapskunst.
Iets delen en samen maken is fijn.
