Religie is een terugkeer naar onszelf vanuit het oneindige,
absoluut ongrijpbare en onveranderlijke, waarbij het erom gaat dat wij niet
helemaal verloren gaan. (Markus Gabriel)
Het is wachten tot het ‘gedicht’ of het
‘verhaal’ verschijnt, tot het zich ontworstelt vanuit zijn achtergrond. Als het
zich dan toont, lopen velen eraan voorbij, maar een schrijver pakt het op en
pas dan ervaart ook de passant het en keert doormiddel van wat geschreven en
gelezen is terug naar zichzelf; wat doet het verhaal met hem of haar?
Nu de ‘oude garde’ op een enkeling na
niet meer leeft, vindt er in de wereld van de Jazz een overgang plaats tussen oude
en nieuwe stijlen. Miles Davis was een van de eerste trendsetters door Pop te
integreren met Jazz. Na zijn dood heeft de jongere generatie het stokje overgenomen
en een jazzcompositie kan een cocktail zijn van (authentieke) Jazz, Hip Hop en Soul
om enkele stijlen te noemen. Transition Jazz Festival Utrecht is een goed voorbeeld
van wat gaande is op het gebied van Jazz.
Vanaf de eerste klanken neemt het trio
het publiek mee in het verhaal dat niet geschreven is met letters, maar met
noten. Een kalme en vrolijke melodielijn meandert tussen ritmische
contrabasklanken en de bij vlagen onnavolgbare slagen op de drumkit. De kunst
is om toeschouwers te grijpen, wat gezien de enthousiaste reacties Phronesis
lukt.
Dat het meer ingetogen, maar met expressieve
mimiek ook kan, bewijst Ala.Ni. Haar zang begeleid met gitaar en harp is een
muzikale mimesis, zij legt met haar diepe en warme soulgeluid, die doet denken
aan Billy Holliday heel haar ziel en zaligheid bloot. Voor de luisteraar een
terugkeer naar zichzelf, een reiniging, want geen enkele ziel blijft onberoerd.
Toch blijven de oude jazzstandaards ook
nu nog actueel. Het Branford Marsalis Quartet is daar een voorbeeld van. Samen
met de vocalist, want hij is meer dan een zanger, Kurt Elling, transformeert het
Quartet bestaande composities tot moderne kunst. Zij komen wat traag op gang,
maar als de diesel eenmaal op stoom is, gaan de musici los. Onnavolgbaar zijn
de vocale kunstgrepen, helder als water de pianoklanken, warm de klanken van de
sax, allen begeleid door drum en bas.
Daarom,
is Jazz poëzie
is Jazz proza
is Jazz kunst
is Jazz religie.
