Langzaam zoeken de vingers hun weg over de toetsen van de laptop. Wat een dag tevoren in steekwoorden op papier was gepend, vindt nu geen samenhang meer. Wat te doen? Vanmiddag dan maar, of doorzetten?
Wat ik nu
schrijf, is een nabootsing van wat gebeurt, of gebeurd is. Niet dat het fictie
is, maar het is onmogelijk om geheel de werkelijkheid op te schrijven. Hoe zit
dat bijvoorbeeld met de pianist(e)?
Hij geeft met
de ene hand het ritme weer, met de andere hand de melodielijn. Samen
weerspiegelen zij de gevoelens. Niet alles kan juist weergegeven worden, niet
alles door de luisteraar goed begrepen.
Een fotograaf
neemt een foto van de werkelijkheid. Een deel van. Een dag later bij het zien
van de foto, was dat de werkelijkheid, maar nu? Het kan nu dus fictie zijn, een
herinnering aan een mogelijk verdwenen werkelijkheid. Alle ideeën bij het zien
van de foto, is een nabootsing van een mogelijke werkelijkheid.
Gewoon gaan
schrijven, met cafeïne, brengt de boel op gang. Moet je eens zien hoe vrolijk
de vingers over de toetsen dansen. Het schrijven lekker afmaken en dan hup naar
buiten. Goed dat ik heb doorgezet.
Nog even. Neem
nu een kind. Laatst zag ik een filmpje waarop een ukkepuk met een
kruiskopschroevendraaier zijn vader nadeed en de schroeven van een stoeltje
probeerde vast te draaien. Nu dringt de vraag zich op -.
Een
zintuiglijke waarneming is die waar? Je kijkt, maar zie je het juiste? Neem de
zonsopkomst en denk aan Galileo Galilei😉
