Vlagen vol druilerige regen trekken over het land. Omdat het morgen niet veel beter zal zijn volgens de weermannen, lijkt het mij een goed idee om naar Rotterdam te gaan voor een museumbezoek. Tussen de buien door kan ik dan mooi door een stadswijk of park wandelen. Ik doe dat graag. Ik bel mijn vriend en vraag of hij zin heeft om mee te gaan. Uiterst vervelende familieomstandigheden hebben hem zoveel energie gekost dat hij geen fut heeft om mee te gaan. Jammer, dan ga ik alleen.
De volgende morgen doe ik nog een kleine boodschap. Onderweg onderzoek ik mijn gevoelens en gedachten die zich eerder die morgen ook al opdrongen: De reis. Welk museum? Het online bestellen van tickets (niet verplicht). Kortom, heb ik nog wel zin?
Als ik bijna thuis ben, loop ik nog even de polder in. Het
is grijs, maar droog. De wind is matig, kracht vier. Langzaam verdwijnt
Rotterdam in mijn gedachten naar de achtergrond en zie ik mijzelf rijden op de
racefiets. Langs het Spui en het Haringvliet. De wind schuin op kop. Over
dijken, met hier en daar een huis of boerderij. Tussen akkers en weiden. De
wind nu in de rug.
Thuis spreek ik mijzelf toe omdat ik niet goed overweg kan
met al mijn ideeën. Pas na de koffie neem ik een besluit. Ik ga fietsen. Ik leg
wat kleding klaar. Kijk nog een keer uit het raam. Check voor de derde keer de
temperatuur en de weersverwachting. De keuze voor welke kleding ik aan zal
trekken is lastig. Niet te warm, of niet te koud, dat is de vraag. Maar dan
eindelijk zit ik op mijn fiets.
Het begint al snel zachtjes te miezeren. Ik geef er niet om.
De wind is toch wel hard en ik heb hem tegen. Een tandje terugschakelen dan
maar. Ik probeer een nieuwe route uit langs een nieuw aangelegd
industrieterrein bij Hellevoetsluis.
De rit verloopt precies zoals hij zich eerder in mijn
gedachten afspeelde en voor ik er erg in heb, is mijn tocht voorbij. Tevreden
zet ik mijn fiets dan ook in de schuur. Na een douche maak ik mijn lunch klaar.
Zoet of hartig … koffie of thee …
