Moordmachine

Boven de radiotoren bij de Waalhaven hangt een bruingrijze lucht. Wij zullen het vast niet droog houden denk ik, als we langs de Wolvenpolder richting de Beerenplaatgrienden rijden. De auto parkeer ik pal tegen het melkschuurtje van Ab Bouwman, die langs de oevers van de Oude Maas een zorgboerderij leidt. Vanuit het platgeslagen riet langs de griend klinkt het geschreeuw van de waterral. Verderop ligt een kreek. Ooit heb ik er daar een ral zien scharrelen langs de oevers. Dit keer laat hij zich niet zien. De griend ligt er deze middag verlaten bij en zonder woorden lopen we over een sompig pad terug naar de auto. Intussen is het gaan regenen. De middag lijkt verloren.

Als het dan toch droog wordt rijden we naar park Waterland. Daar langs de oever van een sloot staat hij. Blauwgrijs. In de gele snavel bungelt een knoert van een bruine rat aan zijn staart. Het beest trilt van angst. Telkens laat de reiger de rat vallen en net als die aan zijn stutten wil trekken, grijpt de reiger hem na een aantal stevige snavelstoten opnieuw. Uiteindelijk, als de rat nagenoeg geen weerstand meer biedt, dompelt de reiger hem onder water. Dan glijdt de rat levenloos in reigers maag.

hangend aan zijn staart
vecht de rat voor zijn leven
vergeefse moeite

Van een dergelijk tafereel was ik eerder toeschouwer. Een reiger had destijds een mol gevangen. Steevast liet hij de mol ontsnappen in een sloot. Als de mol op de oever kroop ving hij hem opnieuw om hem los te laten in het water. Dit schouwspel herhaalde zich totdat de mol het leven liet.