temptation
white cocus
in milk chocolate
verleidelijk
witte kokos
vrijdag 27 april 2012
woensdag 25 april 2012
De Mensch
Schuin onder mij duikt een
schim onder de waterlijn.
Voorzichtig en nieuwsgierig
buig ik voorover. Na enig
staren zie ik een
bruingrijs gevederd staartje boven
het water uitsteken. Het bijbehorend
lijfje ligt onder
water verborgen. Ik buk mij
en pak tussen duim en wijs-
vinger het staartje vast en
beweeg het langzaam heen
en weer. Log en als dood
deint het gevederde lichaam
onder water mee, om ineens
krachtig dieper te duiken
en weg te zwemmen. Een Rimpeling
op de waterspiegel
verraadt de vluchtroute. Tien
meter verderop in de
slootkant beweegt jong
riet. Met kleine passen loop ik
erheen. Een klein puntje
rood, nauwelijks zichtbaar tus-
sen het riet, geeft
zekerheid aan wat ik al vermoed:
een waterhoen speelt
verstoppertje met mij.
dinsdag 24 april 2012
peewit crocus kiss
an interlude
at spring
kievit krokus kus
als intermezzo tussen
winter en zomer
Haiku Heights day 22: bliss - http://haiku-heights.blogspot.com/
maandag 23 april 2012
De Mensch
Comfortabel dein ik mee op de
golven van het water. Op de grens van waken en slapen hoor ik hoe de wind
speelt met de touwen van de boten, die voor anker liggen in de jachthaven. Frequent
tikt een dergelijk touw tegen een mast. Als ik wakker word blijkt het getik
afkomstig van een stalen mobiel, die in een van de tuinen achter mijn huis bespeeld
wordt door een ochtendbries. Ik laat mijn gedachten de vrije loop. Het was
comfortabel wakker worden. Zal dat later ook lukken als ik ga slapen? Niet natuurlijke
geluiden verstoren immers vaak mijn nachtrust. Maar ook natuurlijke geluiden
kunnen uitermate vervelend zijn. Wat te denken van een keffend hondje dat uren
achtereen zijn ongenoegen laat blijken omdat zijn baasje hem geen aandacht
schenkt. Ooit volgde ik yogalessen. Daar leerde ik dat het door middel van
oefening mogelijk is om je af te sluiten van je omgeving. Een vriend beaamde
dat. Laatst was ik bij hem op visite. Geconcentreerd luisterde ik naar zijn
verhaal. Half in de middag, hij bleef maar praten, werden zijn ogen kleiner en
trok zijn gezicht wit weg. Onrust overspoelde hem. Hij liep naar een raam en
keek naar buiten waar een graafmachine al de hele dag zijn monotone gegrom liet
horen. Dat was de reden voor zijn hoofdpijn vertelde hij mij. Mij was het
gegrom niet opgevallen. Ik kon geluiden blijkbaar buitensluiten. Het mooie is
dat het mij ook lukt met getingel van de mobiel. Nu het geblaf nog. Pas dan
hebben de yogalessen hun nut bewezen.
Abonneren op:
Posts (Atom)