Verdieping in Drenthe – Lachen is gezond

Terwijl de oude eik nog nadruppelt van de regen die in de nacht gestaag is gevallen, rol ik in de vroege morgen van mijn matras af. Ik open de binnentent en kruip de voortent in. De grond is soppig. Er blijkt dus toch water op de harde grond naar binnen te zijn gestroomd. Ik kleed mij aan, rek mij uit en staar naar de nevelslierten die tussen de bomen hangen. Vervolgens loop ik zonder doel de camping, die in diepe slaap is, af. Het bos geurt heerlijk en bij een open veld geniet ik van een mooie zonsopkomst. Hier vind ik mijn rust en inzicht van alles wat zich afspeelt in mijn dagelijks leven.

Even later loop ik terug naar mijn tentje. Daar zet ik thee en bereid het ontbijt en de lunch van die dag voor. Peter is ook opgestaan en samen maken wij plannen voor de dag.

Op het veld groeten deelnemers aan het verdiepingsweekeinde in lotushouding de zon en sluiten zich daarna aan bij een grote kring, waarvan de deelnemers qi gong- en shiatsu houdingen oefenen. Op zeker moment buigt iedereen door de knieën, zodat het lijkt of men met de derriere boven een ouderwets Frans toilet hangt. Dan slaat de leider zich op zijn schouders en begint voorzichtig te lachen. De deelnemers volgen de leider. Al snel is een daverende groepslach te horen, die een minuut of drie aanhoudt.

Was ik gisteren geraakt door de samenzang, nu heeft het lachen een groter effect op mij. Gierend van de lach val ik met betraande ogen van mijn stoel en ook Peter houdt het niet droog. Ja beste lezer, lachen is aanstekelijk en gezond. Vol energie wandelen wij dan ook het veld in.

In deze tijd van het jaar, is het wat vogels betreft armoe. Maar dat kan ons niet deren. Wij beleven altijd van alles en genieten ook van het landschap om ons heen. Op een van onze tochten liepen wij door een 162 meter lange tunnel naar een kijkhut. Was het buiten schaars wat vogels betreft, binnen genoten wij van een familie boerenzwaluwen waarvan de jongen zich voorbereidden op hun eerste vlucht.

Al met al was Drenthe een mooie ervaring. Het blijft bijzonder om samen met een goede vriend door Nederland te zwerven. 

     

Verdieping in Drenthe

Dieper en dieper rijden Peter en ik het Noordwesten van Drenthe in. Strak asfalt wordt hobbelig plaveisel dat verderop overgaat in een tweesporig zandpad. Bijna op het einde daarvan ligt verscholen tussen een decennia oude houtwal, een boomgaard en paardenwei ‘onze’ camping.

Bij het boeken van ons verblijf was er in de periode van ons verblijf een Soul Step bijeenkomst gepland, maar dat zou ons niet storen vertelde de eigenaar. Soul Step, wat moesten wij ons daarbij voorstellen? Na wat ideeën daaromtrent, gingen wij er achteloos aan voorbij. Maar nu ter plaatse is het voor ons, al is het op afstand een bijzondere ervaring.

Als wij in de middag het terrein oplopen is er juist in kringvorm een yogasessie aan de gang. Voor mij als ervaren yogi niets bijzonders, maar voor Peter als niet-ingewijde wel. De eigenaresse konden wij niet zo snel vinden, maar een vrije geest met kwast en verfpot verwees ons naar de yogakring, waaruit een grijzige vrouw in hippiekleding naar ons toe kwam wandelen. Na een vriendelijk welkom zochten wij ons plekje aan de rand van een groot veld, zodat wij het terrein goed konden overzien.

Na het avondeten hangen wij languit in onze comfortabele campingfauteuils en nippen van onze koffie. Het geklingel van een bel trekt onze aandacht, echter er gebeurt niets. Na een half uur klinkt opnieuw de bel en vanuit alle richtingen van het terrein komen voor het grootste deel vrouwen in kleurige kleren tevoorschijn. Bij de gemeenschappelijke ruimte vindt een liefdevolle ontmoeting plaats. Iedereen knuffelt elkaar waarna er een eerste lied wordt ingezet. De tekst daarvan is eenvoudig maar waardevol: Amor, Amor, Amor… dan wordt You are my sunshine, my only sunshine ingezet. Waarbij geldt dat het zonnetje vooral door de ander niet mag worden weggenomen. Het zal de lezer duidelijk zijn, dit wordt een uitstapje vol liefde en vrolijkheid.

In de avond wordt het gezang bij een groot kampvuur tot in de kleine uurtjes voortgezet, dat terwijl het na tien uur bij kampverordering stil moet zijn. Enfin, wij storen ons er niet aan, integendeel, voor ons is het een slaapmutsje. Diep in de nacht vinden de indrukken bij Peter een uitweg middels een nare droom. Ik word wakker van zijn kabaal en na zijn verhaal schiet ik hard in de lach. Bij het krieken van de dag staan wij op en maken ons ontbijt. Dovig als wij bij het ouder worden zijn geworden, praten wij, blijkt later, iets te hard. Want wij worden op onze ’luidruchtigheid’ aangesproken. Te luidruchtig? Wij? Op geen enkele natuurcamping zijn wij daar ooit op aangesproken. Bovendien wie maakt er clandestien ‘kabaal’ tot aan de kleine uurtjes? Deze schijnbare tegenstelling is voor ons stof ter bestudering tijdens ons verblijf. Het gedrag van de alternatieven versus de nuchtere natuurkampeerder.

Wilt u meer lezen over ons Drents avontuur lees dan later deze week verder op mijn blog.