Almost Blue

Rond middernacht. In een café aan de rand van de stad leunen enkele gasten beschonken tegen de bar. Weinig tafeltjes zijn bezet. Een pianist neemt plaats achter de vleugel en improviseert als vingeroefening enkele jazzy deuntjes. Niet veel later komen de drummer en de bassist het podium op. Ervaren als het trio is, ontstaat er als vanzelf een ritmische melodielijn, waarop bijna elke gast, hoe subtiel ook, meedeint. Met gebogen hoofd betreedt de trompettist het toneel. Even is een glimp van zijn door alcohol en drugs verweerde gezicht te zien. Hij neemt plaats op een kruk en staart naar zijn trompet die hij voor zijn buik houdt. Vermoeid  kijkt hij op en vraagt of het publiek stil wil zijn, want dat past bij het lied. Dan zingt hij loepzuiver en ritmisch zijn woorden.

Almost blue
Almost doing things we used to do
There's a girl here and she's almost you
Almost 

   

Het moment dat de trompet naar de lippen wordt gebracht is haast buitenaards. Als je niet beter zou weten, ontkom je nauwelijks aan het idee dat de klank van de stem samenvalt met die van de trompet. Het is muisstil. Sigarettenrook kringelt vanuit een asbak omhoog. Haast onhoorbaar gaan de klanken van de trompet over in een zacht neuriën, waardoor de stemming van de trompettist bezit neemt van het publiek.

Almost blue
It's almost touching
It will almost do

Na de laatste klanken verlaat een man zichtbaar geëmotioneerd het café. Buiten regent het. Met opgetrokken kraag, ontwijkt hij de plassen en verdwijnt in de nacht.

Almost me
Almost you
Almost blue

Fragmenten van de songtekst zijn van Elvis Costello.
De uitvoering is van, hoe kan het anders, the one and only Chet Baker.