Het zal in het voorjaar van 2010
geweest zijn dat ik gevraagd ben om deel te nemen aan het schrijven van haiku’s
in een haikugroep. Dat leek mij leuk. Ik had al wat haiku’s op papier staan en
zo nu en dan schreef ik nieuwe. Aldus stuurde ik een haiku in. Wat bleek, de
door mij gemaakte haiku was geen haiku, maar een drieregelig gedichtje. Weliswaar
voldeed hij aan de technische eisen, maar inhoudelijk was er het één en ander op
aan te merken. Dit gegeven schets gelijk een beeld van de haikugroep. We zijn
betrokken en enthousiast maar ook kritisch. Niemand wordt gespaard. Een of twee
maal per jaar komen we een dagje bij elkaar om haiku’s te bespreken, maar meer
nog om de sociale contacten te verstevigen. Het niveau van de haiku is in de
loop der tijd bij allen gestegen. Ik wil er eentje onder uw aandacht brengen,
geschreven door Gerda Boevé.
vergeten
plantjes
staan
verdronken op de stoep
herfst in
een bloempot
Deze haiku die een natuuringang heeft - de herfst- is in
spanning opgebouwd.
De derde regel heeft een aha moment. Dat aha moment zou
hier kunnen zeggen: Ja inderdaad ik heb dat ook eens gezien – het herkenbare. Tevens
heeft de haiku een dramatische component: vergeten en daardoor verdronken plantjes.
Bijzonder is ook dat de ‘grote’ herfst ook toeslaat op kleine plekjes. Geheel
dat tafereel kunnen zien en daar een haiku over schrijven maakt de haiku een
goede haiku.
Inmiddels zijn we zover dat we een boekje gaan uitbrengen
met daarin de beste zes haiku van elk van ons afzonderlijk. Als het boekje
gedrukt en gebonden is zult u dit hier kunnen lezen.
