Nadat
ik mijn auto voor het winkeltje heb geparkeerd, glijdt mijn blik even over de
tuin. De aardappelbedden liggen er goed verzorgd bij. Jeffrey wordt dan ook
niet voor niets de aardappelkoning genoemd. Mijn ogen dwalen af naar de
houtstapel. Zag ik tussen de wilgenstammen niet iets bewegen? Quasi
ongeïnteresseerd loop naar het wilgenhout. De beweger vliegt weg, om verderop
op een paaltje te landen. Krassend laat hij zijn roep horen - dit is mijn
territorium! Ik kan hem nu goed bekijken, zijn rode staart wipt op en neer. De
gitzwarte kraag geeft hem een voornaam aanzien. Met dit cadeautje voor ogen
stap ik de kantine in, rangschik de pictogrammen en kan de werkdag beginnen. Tijdens
de koffiepauze worden we getrakteerd door Dorien, die samen met Sophia een
smoothie heeft gemaakt. Het voor het oog inferieure helgroene sapje vindt in
eerste instantie geen aftrek; Wat de boer niet kent, dat drinkt hij niet. Als
verteld is dat de drank bestaat uit geperste banaan, peer en brandnetel gaan de
hulpboeren een voor een overstag en al snel zijn de twee flessen leeg. Met de
buiken vol vitaminen en mineralen wordt het werk hervat. De middagboterhammen
worden buiten opgegeten. We turen over het riet waar de bruine kiekendief zijn
rondjes vliegt. Ineens is hij er weer, ik hoor zijn gekras. “Kijk, daar zit hij”,
zeg ik tegen Elisa. Op een kromme tak van de walnotenboom kijkt de gekraagde
roodstaart ons aan. Zijn bruingrijze vrouwtje vliegt onrustig heen en weer
tussen vlier en wilg. Wat kan een mens zich nog meer wensen bedenk ik mij
terwijl het water van de Oude Maas tegen haar oever klotst.
voorjaarssalade
madeliefjes en goudsbloem
kleuren de dis
