De
A15 tussen Alblasserdam en Arnhem vind ik één van de saaiste stukjes snelweg
van ons land. Dat komt naar mijn idee ook door de onrendabele Betuwelijn die
erlangs ligt. Zelden tot nooit zie ik treinen met beladen wagons rijden van en
naar de Maasvlakte, waar de lijn toch voor bedoeld was. Dit keer is het niet
anders. Twee aan elkaar gekoppelde wagons rijden ons door het desolate
landschap tegemoet.
Bij
Rhenen verlaten wij de snelweg om via de Grebbeberg naar Wageningen te rijden.
Daar zal aan onze dochter Femke haar diploma worden uitgereikt. Zij heeft hard
voor haar bul geknokt en door onderzoekstudies naar solitaire bijen, bonte vliegenvangers
en trekvogelgedrag in het warme Zuiden van Spanje is zij uiteindelijk geslaagd
voor de studie Forest and Nature Conservation.
In
goede stemming rijd ik dan ook richting de Universiteit van Wageningen. Echter
José stuurt mij ter plekke naar elders. “Is de ceremonie niet aan de WUR?”
vraag ik haar. “Nee, het is in een gebouw naast hotel De Wereld” zegt zij
enigszins geagiteerd. Teleurgesteld omdat ik niet gekend ben in de locatie van
bestemming wacht ik verdere orders af. José weet echter niet precies de route.
Mijn herinneringen van eerder en de mobiele telefoon van mijn zoon brengen
uitkomst en uiteindelijk vinden wij onze plek vlak voor het podium in een oud
kerkgebouw.
Als
het kerkorgel begint te spelen, een melodie die lijkt op het God save the
Queen, gaan de deuren die zich onder het orgel bevinden open. Een vrouw in toga
en ceremoniestaf komt binnen en maant ons tot opstaan,
achter haar lopen vol trots de twaalf geslaagde studenten. Als snel ontdek ik
Femke, die met een blik van verstandhouding naar mij lacht; wat een toestand
allemaal. Als de studenten hun plaats op het podium hebben ingenomen en ook het
publiek weer is gaan zitten, komt dezelfde dame in toga met statige pas opnieuw
de zaal binnen geschreden. Pal achter haar lopen de drie professoren die de
diploma’s uit zullen reiken. Een voor één worden de studenten toegesproken. Er
wordt ingegaan op de studie die is afgerond, het resultaat dat is behaald en
wat de toekomstplannen van de studenten zijn. Als de laatste student zijn
diploma en zilveren speldje heeft ontvangen, verlaten de professoren en de
studenten plechtig de zaal. Weer klinkt de melodie die ook in het begin mijn
oren teisterde. Een man achter mij zingt zachtjes, in het Latijns, mee. Wat mij
op de gedachte brengt dat het een officieel corps hymne zal zijn.
De
ruimte in hotel De Wereld waar later de receptie plaatsvindt, is overvol. Het
is er warm en de kakofonie van geluid, maakt dat ik mij onprettig voel. Als de
professor bij wie Femke is afgestudeerd na een persoonlijk praatje ons verlaat,
kijk ik José aan. Haar knikje is voor mij het teken dat ik er tussenuit mag
muizen. Al snel vind ik buiten een plantsoen, waarin enkele oude platanen staan.
In één van hen kwettert een winterkoning. Hier ben ik meer op mijn plaats.
De
dag sluiten wij af in restaurant Colors. Hier worden exotische gerechten uit
vele windstreken geserveerd. Even neem ik afstand en zie ons genieten: Femke
haar vriend Nick, zijn moeder en Bertus, José, Micha en Femke die straalt van
geluk. Op dat moment is alles volmaakt en intens tevreden neem ik een laatste
slok van de warme, sterke en toch zoete Turkse thee.
