Letters als lijm van een nieuwe vriendschap
Vandaag kwam het er dan van. Eindelijk, zou ik kunnen zeggen. Verleden zomer vroeg zij mij haar eens te bezoeken. We hadden elkaar om en nabij een jaar per mail ‘gesproken‘. Het was of de uitnodiging, aan mij gericht, moest rijpen. Als dan later in het bijzijn van de echtgenoot wederom een hartelijke uitnodiging volgt kan ik er niet meer om heen. Ik was echter terughoudend. Waarom dat was kon ik niet zeggen. Enfin, vanmorgen ging ik per fiets op pad. Bij het huis langs het Spui werd ik hartelijk ontvangen. Na wat losse uitwisselingen van gedachten kwam al snel het dichten ter sprake, want dat was wat ons bond. Toen ik later de bibliotheek van de heer des huizes mocht bewonderen was het hek van de dam. De grote hoeveelheid aan letters en onderwerpen trok onze kersverse band strakker aan. Gesprekstof te over voor toen en later. Na de lunch reed ik tevreden huiswaarts. Ik hield het tempo hoog, want ieder moment kon een fikse bui mij overspoelen. Helaas hield ik het niet droog. Dat gold wel voor het boek dat ik van de echtgenoot geleend had. Als hij dit blogje leest moet dat feit voor hem een geruststelling zijn.
