Mijn vriend Niels praat graag. Zijn valkuil is echter dat hij enorm kan uitweiden. Het verhaal kan dan wel eens langdradig zijn. Als ik op een dergelijk moment zelf onrustig ben, valt het mij niet mee om hem geconcentreerd aan te horen.

Als ouverture zijn Niels en ik op bezoek bij Pim en Teuntje, twee allervriendelijkste mensen die pal aan Het Spui wonen. Op die locatie worden de eerste woorden van de dag gesproken. Tussendoor snoepen we van overheerlijke petitfours die we wegspoelen met kleine slokjes koffie. Omdat Niels veel met mij te bespreken heeft besluiten we na een groot uur onze visite te beëindigen. Zo zitten we later op een bankje te keuvelen. Een visdiefje lijkt ons te observeren. Telkens als hij voor ons langs vliegt kijkt hij even opzij. Zou hij antropoloog zijn vraag ik mij af? In de middag bestellen we een vruchtenbroodje waarop met honing gekaramelliseerde walnoten. De ober vertelt ons dat er geen walnoten meer zijn en of ze vervangen mogen worden door cashewnoten. We vinden het prima. De bediening is enigszins merkwaardig te noemen. De ober brengt twee servetten en twee vorken en legt die keurig naast Niels zijn bord neer. Vijf minuten later brengt hij twee messen die hij naast de vorken op de servetten legt. Glazig kijken we elkaar aan. Dan komen de bestelde broodjes. Wat blijkt: de kok heeft een truc uitgehaald want op het broodje prijken trots enkele geroosterde walnoten in een bedje van honing.

Aan het einde van de middag smeert Niels met een ijskoud biertje zijn intussen schorre keel. De alcohol brengt mij in een vakantiestemming. En we gaan nog niet naar huis, zingt het in mijn hoofd. Toch, het is tijd om te gaan. Er wachten andere taken.

het mimetheater
mannen en een visdiefje
in stille tweespraak