De Mensch

Kofferbakverkoop

Mijn vriend Peter en ik rijden het Zeeuwse Kerkwerve binnen. Rechts langs de weg staat een bord. Zwarte letters verhalen over gerookte paling en forellen. Tussen twee feestelijke vlaggen de aankondiging: kofferbakverkoop. Met een vragende blik kijken we elkaar aan. Verderop  komen we  bij een kerkje waarvoor zich een aantal mensen verzamelt. “Vast een trouwerij”, meent Peter. Om de mensen niet te storen besluiten we rechts om het kerkje heen te rijden. Een tegenligger tracht ons met norse blik het dorp uit te kijken. We vragen ons af in welk vergeten ‘gat’ we terecht gekomen zijn. Inmiddels naderen we het groepje mensen dat zich voor het kerkje aan het verzamelen is, van de andere kant. Ik zie bedrukte gezichten en vraag mij af of er niet eerder een begrafenis zal gaan plaats vinden. Om dat te onderzoeken besluiten we om op een schuin tegenover de kerk gelegen terras, een pintje te pakken. De eerste slokken gerstenat glijden door onze kelen. Uit een zijstraat verschijnt een zwarte limousine. Hij stopt pal voor de kerk. Het groepje mensen stelt zich in slagorde achter de limousine op. Onder luid klok gelui vertrekt de stoet naar een laatste rustplaats voor de overledene. Wij zitten eerste rang en heffen het glas. Saluut.

De kofferbakverkoop blijkt later niets anders dan een rommelmarkt voor dolende zielen.

De Mensch

Met een tot drie personen gereduceerd gezinnetje, Femke vierde haar vakantie op Elba, vierden we dit jaar onze vakantie in de Vogezen en de Lorraine in Frankrijk. De heenreis verliep voorspoedig. Niet één minuut vertraging. Net voorbij Maastricht, langs een Belgische snelweg, was het tijd voor een eerste versnapering. Een ongezellig ogende uitspanning nodigde ons daar voor uit. De uitbater moet een hardrocker zijn gezien de muziek die het vertrek vulde en de kleding die hij droeg: hoge schoenen, een korte broek tot over zijn knieën en een T-shirt. Alles in de monotone kleur zwart. Bij een raam dat uitzicht bood op de snelweg dronken we onze koffie. Auto’s zoefden langs. Uit de keuken kwam een vette walm van gebraden worst en ui. Het was alsof we in een roadmovie acteerden. Ik genoot. Mijn vrouw niet. Na haar laatste slok verraadde haar mimiek mij het vertrek zo snel mogelijk te verlaten. Buiten, net voor we weg wilden rijden, hield een vrouw ons tegen. “Kan ik een stukje meerijden, ik sta zonder benzine”. Na kort overleg staptte zij in, om drie kilometer verderop op zoek te gaan naar een benzinepomp. Een goede daad was door ons verricht. Beter kan een vakantie niet beginnen. Na zes uur reizen naderden we onze bestemming, althans dat gaf onze TomTom aan. Na de auto geparkeerd te hebben, liepen we om het huis, dat pal langs een drukke weg gelegen was. We belden aan. Een vrouw deed open. Nadat ze onze reisbescheiden gelezen had, maakte zij ons duidelijk dat dit adres niet het juiste was. Geduldig legde zei ons uit waar we wel moesten zijn. Vijf kilometer verderop bereikten we uiteindelijk onze bestemming. Een knus ingericht huisje in het dal van de Cleurie. Helaas lag het huisje langs een drukke verkeersweg. Rustig buiten zitten was hierdoor niet prettig. De mooie omgeving vergoedde veel. We wandelden vele kilometers door de omgeving. Fietsen werden ook gehuurd. Zwaar waren de beklimmingen heuvel op, spectaculair de afdalingen. Voor mij was het een echte uitdaging om heuvel op in het spoor van mijn zoon Micha te blijven. Van streekgerechten werd ook genoten. José  waagde een gok om een varkensworst gevuld met orgaanvlees te proberen. Helaas, verder dan de worst uitpluizen en een paar hapjes kwam zij niet. Micha met een halve kip op plank en ik met een vegetarische salade hadden beter gekozen. Qua vogelsoorten viel het in deze omgeving wat tegen. Verder dan een vermeende waterspreeuw, een roodborsttapuit en een familie grauwe klauwier als ‘bijzondere’ soorten kwam de teller niet. Al moet ik natuurlijk wel vermelden dat er in elke dorpje tientallen zwarte roodstaarten huisden. Al met al een geslaagde eerste week. Hoe week twee verlopen is, kunt u lezen in het volgende blogje.