Die ene noot

Langzaam sla ik de pagina’s van het dagblad om en lees de vet gedrukte koppen met de inleidende alinea daaronder. Op de pagina kunst en cultuur blijven mijn ogen langer rusten. Een recensie verhaalt over een optreden van een beroemde jazztrompettist in Amsterdam.

Onverstoord speelt het begeleidingstrio voort. De trompettist is in geen velden of wegen te zien, laat staan te horen. Als ook het derde nummer trompetloos wordt ingezet stijgt de spanning in de zaal tot een hoogtepunt. Jazzfans wippen ongedurig op hun stoel en hier en daar klinkt gemompel. Dan opeens is hij daar. Het trio dempt de muziek. Hij brengt de trompet naar zijn lippen. Vingers beroeren razendsnel de drie ventielen. Even bollen de wangen. Dan beweegt de trompet weer omlaag, terwijl hij in trance naar de vloer van het podium kijkt. Pas na een pianosolo als de bassist met een blik van verstandhouding naar hem knikt, brengt hij opnieuw de trompet naar zijn mond. Hij blaast één noot. Een noot zo zuiver geblazen, zo precies getimed, dat meerdere noten blijkbaar niet nodig zijn. De trompettist trekt zich dan ook terug achter de coulissen om zich die avond niet meer te laten horen. Toch klinkt vanuit de zaal geen enkele wanklank. Men wist, dit was de ultieme noot. Daarmee is de jazz volmaakt.

wonderlijk moment
na deze finalenoot
is jazz voorbij

Merkwaardig toch, dat één enkele noot zoveel ontroering teweeg kan brengen, dat men zwijgt. Natuurlijk muziek kan mij ook raken, maar één enkele noot? Vanaf het moment dat ik het artikel las, ben ik op zoek naar de ene noot die mij kan raken. Ik vind hem niet, kan hem niet isoleren. Tot vanochtend. Ik luister naar Erik Saties Gnossienes en raak geroerd. Het moet in theorie de laatste noot van dat moment zijn. Telkens weer skip ik heen en weer over de cd. Ik kan hem niet meer vinden die ene noot en geef het op.

’s Avonds luister ik opnieuw naar Satie. Al vanaf de eerste noten wordt ik meegevoerd door sombere klanken en houd het niet droog. Was het de laatste noot die een traan in een hoek van mijn oog deed opwellen?

Satie’s Gnossienes
tedere pianoklanken
raken mijn ziel