wroeging

Nadat er was besloten om geen foto te nemen van ons vijven, stopte zij met gelaten blik de camera in haar tas. Opgelucht trokken wij onze jassen aan. Op een enkel gezicht was medelijden herkenbaar. De rit naar huis verliep zwijgzaam. Thuis pakte zij haar camera. Met een pruillip zei zij: “Nou, dan berg ik mijn cameraatje maar weer op”. Hiermee werd het medelijden gevoed en nog dagen lang werden sommigen van ons geplaagd door gevoelens van ongemak