De monnik van Canterbury

Een baan zonlicht verlicht onze slaapkamer. Buiten fluiten enkele zanglijsters hun ochtendlied. Als de gordijnen zijn opengeschoven, het raam is geopend en de zilte zeelucht de kamer binnenwaait bereiden wij ons langzaam voor op het ontbijt. Verwachtingsvol betreden we de ontbijtkamer waar een geur van vers gebakken brood ons doet watertanden. We kunnen kiezen uit een Continentaal- of een echt Engels ontbijt. Wij houden het bij ons vertrouwde ontbijt van thuis, al geven de snippers zalm in de scrumbled eggs toch een Engels tintje aan het ontbijt mee. Dan ineens vliet er een zwaar penetrante vislucht door de ruimte die mij als niet visliefhebber bijna doet kokhalzen. Naast ons blijkt een echtpaar een gebakken panharing te nuttigen. Vlug spoel ik mijn broodje weg met een slok zwarte lauwe thee. Genieten van mijn ontbijt kan ik niet meer.

Een echte gentleman gekleed in double breasted jasje vertelt ons later spontaan de weg naar Canterbury. Aan de rand van het centrum parkeren we de auto. Canterbury is een oud vestingstadje met een grote middeleeuwse kathedraal. Tevens bevinden zich in het oude centrum een aantal voormalige kloosters, waarvan de tuinen nu dienst doen als publieke stadstuinen. Langs een van de tuinen loopt een beek. Een flinke boomtak hangt zwaar over het water, zijn bladeren spelen met het zonlicht. De weerspiegeling van het spel uit zich op het water, waar licht en donker mij in een roes brengen. Op een boogbrug loopt een monnik in bruine pij. Hij glimlacht naar mij. Zo ontmoet ik hem eindelijk in levenden lijve, Pater Bob, mijn alter ego. Na een lunch tussen madelief en klaver lopen we via de stadswallen naar de auto en rijden we over de Route 25 naar Balcombe, onze ‘thuisbasis’ voor een weekje Engeland.

op de rotonde

claxonneert de Engelsman

de Dutchman schrikt