De Dichter

Het zal in het voorjaar van 2010 geweest zijn dat ik gevraagd ben om deel te nemen aan het schrijven van haiku’s in een haikugroep. Dat leek mij leuk. Ik had al wat haiku’s op papier staan en zo nu en dan schreef ik nieuwe. Aldus stuurde ik een haiku in. Wat bleek, de door mij gemaakte haiku was geen haiku, maar een drieregelig gedichtje. Weliswaar voldeed hij aan de technische eisen, maar inhoudelijk was er het één en ander op aan te merken. Dit gegeven schets gelijk een beeld van de haikugroep. We zijn betrokken en enthousiast maar ook kritisch. Niemand wordt gespaard. Een of twee maal per jaar komen we een dagje bij elkaar om haiku’s te bespreken, maar meer nog om de sociale contacten te verstevigen. Het niveau van de haiku is in de loop der tijd bij allen gestegen. Ik wil er eentje onder uw aandacht brengen, geschreven door Gerda Boevé.

vergeten plantjes

staan verdronken op de stoep

herfst in een bloempot

Deze haiku die een natuuringang heeft - de herfst- is in spanning opgebouwd.

De derde regel heeft een aha moment. Dat aha moment zou hier kunnen zeggen: Ja inderdaad ik heb dat ook eens gezien – het herkenbare. Tevens heeft de haiku een dramatische component:  vergeten en daardoor verdronken plantjes. Bijzonder is ook dat de ‘grote’ herfst ook toeslaat op kleine plekjes. Geheel dat tafereel kunnen zien en daar een haiku over schrijven maakt de haiku een goede haiku.

Inmiddels zijn we zover dat we een boekje gaan uitbrengen met daarin de beste zes haiku van elk van ons afzonderlijk. Als het boekje gedrukt en gebonden is zult u dit hier kunnen lezen.