Gedicht

Wanhoop is zo sterk
dat mijn hoop versluiert,             
nee dooft ...!

Als beschaamd voyeur                  
zie ik de vrouw, haar armen
gespreid ten hemel,

geslagen ... verslagen
de ogen groot, maar leeg,
of -

Het beeld hels verlicht,
etst scherp mijn netvlies.         
Ik kan er niet omheen.

Wat mag ik hopen?

Gedachten en gevoelens bij een foto, gemaakt tijdens de burgeroorlog in Nicaraqua jaren negentienhonderdachtenzeventig. Klik op link voor meer informatie. https://www.nederlandsfotomuseum.nl/tentoonstelling/alfredo-jaar-shadows/