Lang leve de lol

Even voor half negen stap ik op de fiets en rijd naar de fysio voor fitness. De fietsenstalling is vol. Om mijn fiets toch met de ketting aan een paal vast te leggen, zet ik hem op de kop van de overkapping. Als alles voor elkaar is, doe ik enkele stapjes achteruit. De losliggende tegels zie ik niet. Bijna val ik in de bloembak.

Binnen kleed ik mij om en ga de oefenzaal in. Rechtop lopen is de eerste oefening. Het valt niet mee. Wat normaal op gevoel gaat, moet nu meer bewust worden uitgevoerd. ‘Rug recht, bekken naar voren, voeten niet te hard neerzetten’, klinkt het luid. Probeer dat maar eens met een onwillige heup. Humor houdt de boel op gang.

Op zeker moment, ik zit op een krukje uit te rusten, loopt er een veel oudere man op de loopband. ´Rechtop lopen en pik naar voren gericht´, roep ik hem toe.  Net zoals ik de fysiotherapeut eerder had horen zeggen. Veel lachers in de zaal. Of dat ook geldt voor de man in kwestie, laat ik in het midden.  

Later wordt mijn naam gevraagd. ´Tino´, zeg ik. ´Wat een aparte naam´. Er worden grapjes over gemaakt. `Ja, Piet, Jan en Gerrit, dat zijn pas moderne vlotte namen’ reageer ik. De namen, grappen en grollen vliegen in het rond. Volgens mij heet de therapeut Jan, of hij moet een geintje hebben gemaakt.

Thuis gaat bij het koffiezetten het een en ander mis. Irritatie en boosheid willen de kop opsteken. Ik druk ze neer. Kom op Tino, zie de lol en blijf lachen. Plagend stuur ik José een appje: Vanavond gezellig samen het koffieautomatenmatje, vervangen, er is koffie overheen gegaan. Ik heb nog geen reactie, wel fun in mijn bol.