Bevrijdingsdag

De boterhammetjes liggen rusteloos in hun kunststof huisje. Ze snakken naar aandacht. Willen opgegeten worden. Vooruit dan maar. Ik neem de eerste happen en kijk vanaf het bankje waarop ik zit over de vijver. Een blauwe reiger vliegt zijn rondje, een visser speelt meer met zijn smartphone dan dat hij vist.

Twee vrouwen, waarvan ik schat, een van rond mijn leeftijd en een van tegen de zeventig maken een kuiertje langs de oevers en verdwijnen achter een groepje bomen uit het zicht, om niet veel later halt te houden en, zo lijkt het mij tenminste, hun gesprek waarmee zij ongetwijfeld bezig waren, in stilstaande positie voort te zetten.

Op het moment dat ik mijn laatste boterham opeet, zetten zij hun stappen voort in mijn richting. ‘Mogen wij naast u komen zitten?’ ‘Ja hoor.’ Ik schuif op. Al snel raken we met elkaar in gesprek. Vooral met de oudere vrouw heb ik een optimistische klik, ondanks haar berustende, misschien wel treurige blik. We begrijpen elkaar.

De reiger is inmiddels in gevecht met een fikse voorn. Twee meerkoeten scharrelen rondom een mogelijk nest. Ik vertel wat meer over mijzelf, waarom ik juist daar zit. Er is begrip. Op het moment dat ik mijn tocht wil voortzetten, kom ik er al vragend achter dat de oudere vrouw, naar mijn idee beginnende, alzheimer heeft - . 

Op, toch ook, zo maar een dag ben ik er voor de ander en de ander voor mij. Kan het mooier.