Met
z’n tweeën zitten zij daar. De een danst met vingers over de toetsen zwart en
wit. De ander beweegt het penseel ritmisch op het samenspel van de melodie met zijn
gedachten.
‘Wat een
mooie compositie, zomaar uit het hoofd. Hoe doe jij dat nou?’
‘Je zegt het goed. Het ligt daar al. Kant en klaar. In mijn hoofd.’
‘Het is een herschepping van mijn gedachten.’
‘Grappig. Ik
bedenk mij nu, dat ik precies hetzelfde doe. Ik verbeeld mij dat ik de
oorspronkelijke muzikale expressie, dat wat in jouw hoofd bestond, herschep en
beleef, eigenlijk vallen de muzikant en de luisteraar dan samen.’
‘Ja, maar de
vraag blijft, wat was het beeldende muziekstuk nu werkelijk?’
Om
de spanning iets af te vlakken, speelt de pianist een blues, die zwaar begon,
maar lichter wordt en eindigt met een vrolijke noot. Zomaar uit het hoofd. Lag
het daar al klaar, of? Het ware kunstwerk drukt emoties uit. Neem dit gedicht.
Wichelroede
dichter
Het
gedicht is er al.
Het wacht op mij.
Het zoeken dat moet ik.
Met
mijn gave,
een soort van wichelroede.
Soms
vind ik er een.
Dit?
‘Een
kunstenaar, muzikant, of dichter neemt eigenlijk het initiatief om uit te
drukken wat hij voelt bij het herscheppen van wat in het hoofd al bestaat.’
‘Nou, best
wel pittige kost hoor. Speel nog eens wat vrolijks, dan schilder ik nog wat.
Als wij dan oordelen over wat wij hebben gemaakt, wil ik dat smaak noemen.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten