Zomaar een dag

Op een doordeweekse dag word ik wakker en draai op mijn rug. José die ook wakker is, vleit zich in mijn arm. We genieten nog even na van de nacht en praten wat. Dan draait zij zich om en zegt dat het tijd is om op te staan. Terwijl zij zich aankleedt, val ik in slaap. Op zeker moment wordt ik opnieuw wakker. De wekker zegt dat het tien voor heel is. Gossie, ik heb mij verslapen. Snel schiet ik in mijn kleren om nog op tijd bij therapie aan te komen. Halverwege het aankleden stop ik. In haasten heb ik geen zin. Dan maar geen therapie. Nogmaals kijk ik naar de wekker. Het is vijf voor elf. Pas dan besef ik dat ik gedroomd heb. Nauwelijks een half uur lig ik in bed. Ik roep naar José om mijn verhaal te vertellen. We lachen erom. De andere ochtend zoemt de wekker. Al snel komt een gedachte bij mij op: Waren maar meer gebeurtenissen een droom…