Bij mijn maatjes op Tiengemeten

Nadat de auto geparkeerd is, loop ik tussen de wilgen van het Tiendgors door. Ik hoor een enkele cettiszanger, zie aan de overkant het lokkende eiland en voel de warmte die nog onderweg is. Op de pont krijg ik zeemansbenen, die mij ‘plagen’ bij het uitstappen. Wankel schuifel ik de eerste stappen over de kade. Na koffie en wat praatjes, pak ik een heggenschaar en snoei een elzenhaag. Kabaal van machinaal gereedschap zoemt om mijn oren. Gehoorbescherming maakt het dragelijk. Ik heb het naar mijn zin en nog net niet uit volle borst zing ik ‘Als een leeuw in een kooi’. Aan wanhoop ten prooi, zoals de katachtige, ben ik niet. Enigszins schor maak ik met anderen schoven van pas gemaaid gras. Om twee uur in de middag leggen wij het gereedschap neer, ruimen het op en zoeken de pont op. Een jaar na mijn ongeluk kon ik weer aan de slag bij de onderhoudsploeg van Speelnatuur op Tiengemeten. Ik heb het gemist.