Glimlachen

Onze kleinzoon was dit weekeinde bij ons op bezoek. Hij was de eerste die ik min of meer herkende na mijn ongeluk in september vorig jaar. ´Wie is dat?’ vroeg zijn moeder Femke, toen zij hem aan mij liet zien. ‘Ilian, mijn trots zei ik met een grote glimlach op mijn gezicht. Die lach heeft hij vaak op zijn gezicht. Hij is aanstekelijk en helend.

Als Ilian met Femke en Jose op visite is, loop ik door de polder. Twee, pas uit het ei gekropen waterhoentjes, scharrelen langs de waterkant en verschuilen zich tussen het riet. Ik sta even stil bij het tafereel. Evenals later bij een met mij mee dravend paard. Een vriend die het moeilijk heeft sluipt in mijn gedachten.

‘Kijk eens in de spiegel en glimlach jezelf toe´ is mijn advies. Het maakt stofjes aan waardoor je lekkerder in je vel gaat zitten. Een appje van hem maakt mij blij. ‘Dankjewel. Het werkt 😉. Na de glimlach ben in de lach geschoten.’

Later geef ik de tip door aan een andere vriend. Of het hem heeft geholpen weet ik niet. Dit blogje waarschijnlijk wel, want het is op zijn verzoek geschreven. Een glimlach doet goed. Vraag maar aan Ilian.