Een man weet niet wat hij mist

[…]  maar als zij er niet is, dan weet hij wat hij mist.

Aldus zingt Huub van der Lubbe van De Dijk in een van hun liedjes. Voor mij gold vandaag hetzelfde, maar dan net iets anders. Al een tijdje miste ik mijn zieke vogelvriend. Hij zat al weken aan huis gekluisterd vanwege een fikse griep, met een longontsteking als naar bijverschijnsel. Ik moest dus al die tijd alleen op pad. Niet dat ik dat onoverkomelijk vond, maar het blijft surrogaat. Tot vandaag dan, want eindelijk konden wij weer eens samen op pad.

Half in de ochtend wacht hij mij op bij een plantsoen. Al enkele jaren broedt hier een sperwer en laatst was er een ter plekke actief. Op een strategisch punt vanwaar wij een goed uitzicht hebben landt een vrouwtje op een oud nest. ‘Vast om een tak weg te slepen voor een nieuw te bouwen onderkomen, want een oud nest wordt door de sperwer niet hergebruikt’, vertelt hij mij.

Op het moment dat het vrouwtje het luchtruim kiest, nadert van ver een mannetje en wat zich dan voor onze ogen afspeelt hebben wij nog nooit gezien: De balts van een paartje sperwers. Goed is nu te zien dat het mannetje een stuk kleiner is dan het vrouwtje. Bovendien spreidt het mannetje met regelmaat zijn witte heupveren; het zogenaamde vlaggen. Enkele minutenlang vliegen zij elkaar na en verdwijnen dan in het struikgewas. 

Mannetje sperwer. foto: Peter Ganzeboom

Met dit fraaie moment in gedachten vervolgen wij onze vogeltocht op zoek naar nog meer mooie momenten. De sfeer en het weer is voortreffelijk. Een typische Hollandse wolkenlucht met een vriendelijk zonnetje. Fris dat is het wel, dus een beker warme thee en stevige boterham gaan er wel in. Wat schetst onze verbazing … ’t Is de tjiftjaf die met zijn eerste voorjaarszang ons vergezeld!

Later op weg naar huis kijk ik nog een keer achterom. Mijn vriend had dit vast verwacht want hij wuift mij lachend gedag. En nu, als ik dit stukje schrijf weet ik pas echt wat ik al die tijd heb gemist ...