De deur van het museum blijkt gesloten. “ Ze zijn vast de zomertijd vergeten”, zegt Niels. Ik probeer het nog een keer. Dit keer gaat het makkelijker en we vallen haast met de deur in huis. De man die opende ziet ons met grote ogen aan. Op een bovenverdieping kijken wij verbaasd naar elkaar. In een gang staat een vergeten eigentijdse stofzuiger. Eigenlijk had ik voor de leut het apparaat ter hand moeten nemen en een demonstratie van degelijke kuisheid moeten geven, bedenk ik mij nu. Na een uurtje ronddwalen krijgen we trek in koffie. Een oude dame in een alles verhullende broek schenkt ons nog oudere koffie in, die bovendien lauw blijkt te zijn. Nog nooit hebben we een bakkie zo snel door onze kelen laten glijden. Met een elektronische gasaansteker schuift de vrouw later behendig waxinelichtjes over de tafels naar zich toe. Laat er licht zijn, denkt ze. En daar is licht. Overal branden de waxinelichtjes om ons heen. Gezellie. Zuchtend, kijken wij elkaar aan en vervolgen onze tocht door het museum. 

gezellig leuten

koffie staat al uren klaar

ouderwets fijn