Soms beleven mensen min of meer dezelfde momenten op verschillende plekken in een andere tijd. Hieronder een vergelijkbare ervaring van twee dichters.

Met z’n vieren wandelen wij langs de kust van zuidoost Schotland. Het is helder weer zodat wij de ‘kardinaalsmuts’, een eiland, tien kilometer voor de kust in het avondlicht kunnen zien liggen. We kuieren heen en weer over het smalle kiezelstrand en verbazen ons over de huizen die op nog geen honderd meter van de branding gebouwd zijn. De enige buffer tussen de zee zijn golfbrekers en een betonnen muur van ongeveer twee meter hoog. Door de jaren heen blijken de huizen desondanks het zoute water te hebben weerstaan. In de oude haven eten we een hapje, waaronder een verse salade. Met lepel en vork hussel ik sla en tomaat door elkaar en drapeer een deel op mijn bord. Tussen de salade ligt een fikse helgroene pijlstaartrups die mij verbaasd aankijkt. Ik wenk de ober, die zich wel drie keer verontschuldigt en een nieuwe salade haalt. Het is laag water en op een van de oevers ligt een al half vergaan bootje. Een touw waaraan het vastligt, lijkt het wanhopig op het vaste land te trekken, voordat het bootje definitief vergaat. Ik maak een foto van de teloorgang, die ik thuis uitvergroot tot posterformaat. Hij krijgt eerst een plekje in de huiskamer en hangt nu aan een wand in onze slaapkamer.

Afgelopen week ontving ik van Bouwe Brouwer zijn nieuwe haikubundel, ‘Smeltwater’; een reisbeschrijving over zijn vakantie in Zweden. Op pagina vier staat een voor mij wel heel opmerkelijke haiku.

   het oude bootje
   langzaam zinkt hij weg
   In de oever

Wilt u meer haiku lezen van Bouwe, klik dan op onderstaande link:
http://aandevloedlijn.blogspot.nl/