In herinnering René Mijnders

Woensdag drie oktober tweeduizendtwaalf is een natte en grauwe dag. De gehele middag regent het gestaag. Als ik moe van het werk in de tuin, thuis een douche heb genomen en de inwendige mens heb versterkt, neem ik plaats achter de computer. Nog steeds is de lucht grauw en sijpelt regen over het dakraam. Ik open de mailbox en zie op het scherm van mijn computer een berichtje met het onderwerp René. Met schrik lees ik de eerste regel. René heeft een einde aan zijn leven gemaakt. Ik heb René een aantal keren mogen ontmoeten en die keren viel het mij op dat hij naast een filosofische kant ook een vrolijke kant had. Misschien was het daarom wel dat het klikte tussen ons. Maar poëzie hadden wij het meest gemeen. In de nazomer van 2010 is een aantal haikudichters een dagje bij hem op bezoek geweest. Die dag zal ik niet gauw vergeten. Vooral niet de zorg die hij had besteed om ons het zo aangenaam mogelijk te maken. Vele haiku werden die morgen besproken. Tijdens een copieuze lunch met als toetje een compote van kweeperen, voor mij een nieuwe smaakervaring, werden ook persoonlijke getinte gesprekken gevoerd. Op de een of andere manier waren we allen vrienden. Uitbuiken deden we buiten tijdens een kleine wandeling door zijn fraaie tuin, die hij samen met zijn partner Cor onderhield. Na het bezoek aan de tuin namen we in de loop van de middag een voor een afscheid van René en reden we tevreden naar huis.

In die tijd mailden René en ik elkaar regelmatig. We stuurden elkaar dan gedichten met een kwinkslag, want humor is de jus op het bestaan vonden wij. Als ik in de buurt van zijn woning was, keek ik altijd naar de vlag die in zijn tuin wapperde. Mocht de vlag mij onbekend zijn, dan mailde ik hem. Zo hadden we weer even contact. De laatste vlag die ik in top zag hangen had betrekking op de opening van het mosselseizoen. In een gesprek met René, vlak voor de verbouwing van zijn huis, vernam ik van hem dat hij ziek was. Die ziekte was debet aan melancholie. Nu, in oktober 2012 kon hij blijkbaar niet meer verder leven.

René als je meeleest met mijn gedachten, weet dan dat ik die keren dat ik je ontmoette  als fijn heb ervaren. Altijd zal ik aan je denken, dat beloof ik, als ik een vlag in jouw tuin aan de Oostdijk zie wapperen. Ik hoop dat Cor die traditie in ere wil houden.