Mijn opa van vaders kant, was in de laatste jaren van zijn leven dovig. Zijn drie zonen en dochter kampen momenteel met dezelfde problemen. Wat staat mij te wachten. Een lichte gehoorbeschadiging heb ik al. Deze morgen zit ik tegenover mijn vader en praat met hem. Hij verstaat mij niet. “wacht even”, zegt hij. “Dan zet ik mijn gehoorapparaat harder”. Voorzichtig wriemelt hij met duim en wijsvinger achter zijn oorschelp. Dan krijg ik het sein van hem om ons gesprek te hervatten. Rustig articulerend vorm ik met enkele woorden een zin. Kort praten we met elkaar. Als even later zijn zus op visite komt, worden tussen hen beiden de laatste nieuwtjes uitgewisseld. De twee houden een gezellig babbeltje. Wat ze niet weten is dat ze volledig langs elkaar heen praten. Dit tot grote hilariteit van de omstanders. Zo heeft ook doofheid zijn charme.

doofheid

het gehoorapparaat

biedt geen soelaas