Door
het raam van het verzorgingstehuis kijk ik naar binnen. Daar zie ik hem zitten.
Om zijn oude lichaam een blauwe stofjas. Even twijfel ik, of ik hem langer zal
gadeslaan. Ik besluit naar binnen te gaan. In de grote hal zingen bejaarde
vrouwen liederen uit de oude doos. Een man begeleidt hen op gitaar. In een gang
de ‘dubbelfiets’. Bij mooi weer rijdt hij daar zijn rondjes op. Een
vrijwilliger vergezelt hem dan. Nu schildert hij een houten klok. De klok heeft
hij zelf uitgezaagd. Hij is blij met mijn bezoek. Vol trots leidt hij mij door
de vertrekken: een huiskamer, een rustkamer, de winkelruimte. Langzaam lopen we
terug naar zijn maatjes. Haast niets wijst op verval. En toch is hij daar omdat
hij is gaan vergeten en soms het dagelijkse niet meer begrijpt.
achter
glazen pui
bedekt
kale wintertuin
pril
lenteleven
Ik zal vanaf nu proberen wat vaker in jouw blog te reageren.
BeantwoordenVerwijderenWat ik vooral goed vind in deze haibun is dat je begint met van buiten naar binnen te kijken en eindigt met van binnen naar buiten.
compliment,
Niels
Dankjewel Niels. Oud worden en winter past ook goed bij elkaar.Zo ook het nieuwe leven dat wacht... Dichterbij de dichter kan deze haibun niet komen.
BeantwoordenVerwijderenVandaag heb ik mij aangemeld als lid. Gewoon om eens te kijken hoe het bevalt.
BeantwoordenVerwijderenMoet in het blokje hiernaast 'over mij' niet eea worden herschreven ...
Herkenbaar wat je schrijft.
BeantwoordenVerwijderenDe haiku geweldig!
Oud en het prille, mooi.
Groet
Dan voor je reactie Hilly - soms wordt het beeld je gegeven.
BeantwoordenVerwijderen